Terugkijkend op een aantal belangrijke gebeurtenissen van het afgelopen jaar, realiseer ik me dat het woord ‘avontuur’ weer veelvuldig is gepasseerd.

Waar komt deze avonturen-drive vandaan en wanneer is het begonnen?

Als 7-jarig meisje kom ik via mijn buurjongen terecht bij de Scouting. Jarenlang beleef ik hier het ene avontuur na het andere. Wilde spelletjes, altijd buiten, routes volgen en op plekken komen waar je nog nooit bent geweest. Geen idee hebben van tijd en hoe ver je nog moet lopen tot het eindstation die dag, uberhaupt geen idee hebben waar je heen gaat. Bouwwerken bouwen van palen, kabelbanen vanuit bomen, zeepbanen en vuurtje stoken. Ontelbaar veel kampen. Midden in de winter, midden in de nacht op de hei verdwalen en slapen onder een zeiltje. Kampen met thema’s waar altijd wel iets spannends gebeurt: Iemand die ontvoerd wordt, iemand die verdwijnt, wolven om het clubgebouw, het volgen van een ketchup(bloed)-spoor. Kampen in het buitenland zonder enige voorzieningen. Slapen in een tent, koken aan je zelfgebouwde keuken van een paar houten palen, douchen onder een boom en je behoefte doen in een gat in de grond. Ik heb er de tijd van mijn leven en het doet me echt pijn als ik er, na 7 jaar trouw dienst, op 14-jarige leeftijd, mee stop. De groep is niet meer hetzelfde, het doel is anders, de avonturen zijn niet meer mijn avonturen.

Rond dezelfde tijd krijg ik een verzorgpaard. Ik rijd zelf pas weer zo’n 2 jaar en ben nog wat groen en soms angstig. Maar dit jonge en onervaren paard, is mijn nieuwe grote avontuur. Gedurende een aantal jaar ben ik elke week een paar dagen bij haar te vinden. Thuis zoek ik op de kaart op waar zij gehuisvest is en waar ik met haar heen zou kunnen. Samen met haar ga ik ‘gewoon’ rijden. Linksaf, rechtsaf, lange of korte ritten. Vaak heb ik geen idee van wat er ons die dag te wachten gaat staan. We gaan er gewoon voor, samen. Het is 1 groot avontuur. Als ik na 2,5 jaar toe ben aan een nieuwe uitdaging, realiseer ik me dondersgoed dat we onwijs veel van elkaar hebben geleerd. Ik ben niet bang meer. De laatste tijd reden we alleen nog maar zonder zadel buiten en ze heeft me nooit in de steek gelaten. Trouw, werkwillig en soms lekker gek.

Op dat moment geef ik al een tijdje les op de manege waar ik zelf heb leren rijden. Ik ben er vrij jong en vrij makkelijk in gerold. Een aantal uren in de week geef ik zelf lessen, de andere uren ben ik bijna continu van de partij om mijn vriendinnen/mede-instructrices gezelschap te houden. Elke dag is een feestje en een nieuw avontuur. Ik weet vantevoren nooit welke leuke, gekke paarden ik die dag weer zal rijden, of welke ritjes we weer zullen maken. Naar de hei, naar het water, door het bos, het kan allemaal.

Ik ga al even niet meer ‘standaard’ met mijn ouders mee op vakantie. Avontuurlijker is het om alleen thuis te blijven, met wat ouders van vriendinnen die een oogje in het zeil houden. Vakanties met vriendinnen, trektochten te paard met onze vriendinnengroep en weekenden met nieuwe paarden-ervaringen. Niets is ons te veel of te gek.

Op 18-jarige leeftijd begint een nieuw avontuur. Ik ga studeren, start bij een extra bijbaan en vind mijn nieuwe paarden-uitdaging in een teamsport. Opeens ontdek ik meer van Nederland, ga ik stappen met vrienden en doe ik mee aan wedstrijden. Om de kou in Nederland te ontsnappen ga ik een aantal jaar op rij op vakantie in januari. Met een vriendin, naar eilanden waar we nog nooit zijn geweest.

Ik heb een heerlijke tijd, maar ben meer en meer op zoek naar het grote avontuur. Als ik gedurende het volgen van mijn master ook nog eens veel stress ervaar, besluit ik te doen waar ik al jaren mee in mn hoofd zit. Letterlijk een dag na mijn afstuderen stap ik op het vliegtuig voor mijn allergrootste avontuur: Een jaar Australië. Voor mijn gevoel is er eindelijk de tijd en de ruimte om echt te leven. Ik ontdek ontelbaar veel gave plekken, wijk af van de gebaande paden, doe de dingen die voor anderen net te extreem zijn, ik leer mijn planning los te laten, go with the flow. Ik ontmoet bijzondere mensen, sta stil bij talloze prachtige stukjes natuur, doe dingen die ik eng vind, reis duizenden kilometers, ontdek de plek en de baan van mijn dromen, kom erachter dat werken nooit als verplichting hoeft te voelen en vind mijn rust terug. Ik geniet elke keer intens van de ochtenden dat ik met zonsopkomst tussen de kangoeroes en de paarden rijd, terwijl de rest van de wereld nog slaapt. Althans, zo voelt het. Just me and nature.

Als ik na een jaar weer terug in Nederland kom, merk ik al snel hoe moeilijk het is om mijn rust te behouden. Als vanzelf word ik weer meegezogen in het drukke, volle, normale leven. Normaal, standaard. Voor avontuur is er weinig ruimte. Ik besluit zelf weer actief op zoek te gaan naar avontuur en kom terecht in Oostenrijk. Na een paar weken zit ik even in een dipje, als de eigenaar van het hotel, waar ik werk, ons filmpjes laat zien van de gave dingen die hij hier in de omgeving de afgelopen jaren heeft gedaan. Ik voel mezelf opleven. Dit is waar ik naar op zoek ben! Avontuur! Ik stel een avonturen-lijstje samen en in de 6 maanden die volgen, slaap ik een nacht in een iglo, overwin ik mijn ski-angsten, ga ik rodelen met -22, klim ik op een pistenbully, stap ik over mijn taalbarrière heen, bezoek ik vrienden in een ander dal en maak ik wandelingen door zo’n hoeveelheid sneeuw, dat ik meer moet zwemmen dan kan wandelen. Ik ga met nieuwe vrienden uit in andere ski-gebieden, ik ga op zoek naar een iglo in the middle of nowhere, ik loop meerdere nachten urenlang buiten in de sneeuw onder de prachtige sterrenhemel, ik ga skiën in sneeuwstormen, ik ga paragliden, ik stap voor het eerst op een snowboard, ik leer mensen kennen waar ik samen mee kan werken, ik ga paardrijdles geven in mijn derde taal, ik maak heerlijke buitenritjes op een jong paard door de bergen, ik maak de meest prachtige wandelingen, waarbij de weg onbekend is en het omhoog klauteren door een droogstaande waterval nog het meest gaaf (en niet geheel ongevaarlijk) blijkt. Ik ga raften, beklim de onderkant van bruggen, ontdek het avontuur van geocachen, loop door een enorme kloof en zwem in een bergmeertje.

In die periode in Oostenrijk kom ik er ook achter dat avontuur niet alleen maar in fysieke dingen zit. Ik ontmoet de meest inspirerende mensen en heb de beste coaches die ik me kan bedenken. Ik leer over het leven, over mezelf. Over vertrouwen, open stellen, uitspreken, grenzen aangeven, durven en loslaten. Mijn onrust zit me in de weg. Dan komt van één van mijn coaches met de uitspraak: ‘Jouw grootste avontuur is rust vinden in het nu’. Zodra hij het uitspreekt, weet ik, het is waar. Leren vertrouwen op het leven, vertrouwen op dat er altijd iets zal zijn, dat is een hele uitdaging. Dit houdt me nu, 6 maanden later, nog dagelijks bezig. Dit in combinatie met mijn hervonden passie voor paarden en een methode om deze prachtige dieren in te kunnen zetten bij coaching zorgt voor een nieuwe uitdaging en een nieuw avontuur, waar ik midden in zit.

Toch blijft het fysieke avontuur lonken. Er zijn nog zoveel dingen die ik wil doen en wil zien. Ik ben alweer een half jaar in Nederland, terwijl er nog zoveel meer prachtige plekken op de wereld zijn. Ik mis de bergen, ik mis de rust en de ruimte, ik mis het avontuur. Waarom is het zo lastig om deze zoektocht naar avontuur in Nederland voort te zetten?