Als ik in het Gooi ben, dan maak ik graag even van die gelegenheid gebruik om te gaan hardlopen in het bos. Ik houd van het bos. Ik voel me beschut, veilig en het is er heerlijk rustig. Zeker op regenachtige dagen als vandaag.
Op de terugweg, op het moment dat ik het bos weer bijna achter me laat, ga ik langzamer. Even uitlopen. Vrijwel onmiddellijk ben ik terug in de hectiek. Het is eind van de middag, dus iedereen is op weg naar huis. Zodra ik de straat oversteek zeg ik tegen mezelf dat ik om me heen moet kijken. Ik wandel in een flink tempo en probeer te zien wat er allemaal om me heen gebeurt. Het dringt tot me door dat er zoveel tegelijk gebeurt, dat ik met geen mogelijkheid alles in me op kan nemen. Er zijn zoveel prikkels, dat het onmogelijk is om in dit tempo door te lopen en ondertussen te zien wat er, alleen al op dit kruispunt, allemaal speelt. Het is te veel. We hebben zoveel veranderd aan de omgeving, hebben zoveel kleur, geur, geluid en beeld toegevoegd, dat onze hersenen het simpelweg niet aan kunnen.
Mensen zijn rare wezens. We zijn jarenlang bezig geweest met ‘meer’, ‘beter’, ‘nieuwer’ en ‘gekker’. Als ik door een wijk loop met allemaal rijtjeshuizen, waar alle huizen er exact hetzelfde uitzien, dezelfde grootte, dezelfde vorm, dezelfde kleur, dezelfde tuin, dan vind ik dat saai. Dan raak ik verveeld en ga ik op zoek naar iets nieuws, iets anders. Maar als ik door het bos loop, met allemaal dezelfde bomen met dezelfde kleuren, dan geniet ik daarvan.
Nu loop ik door een wijk met allemaal verschillende huizen. Het regent, het waait. Het is onrustig. Er rijden allemaal auto’s. Witte, rode, zwarte, blauwe, groene, grote, kleine, busjes, met of zonder tekst. Ik zie wandelaars en fietsers. Met regenjas, met koffertje, met hond, samen of alleen. Het is te veel informatie, er zijn te veel prikkels.
Regelmatig hoor ik mezelf en anderen zeggen dat mensen eens wat beter zouden moeten kijken. Ik denk dat we vaak niet goed kijken, omdat we ons afsluiten van de hectiek om ons heen. En als we bewust gaan kijken, dan is er zoveel te zien, dat we wel kijken, maar niet zien. Of in ieder geval, niet alles zien. Hierdoor missen we de essentiële dingen. We verliezen het overzicht. Soms is beter kijken niet de oplossing, maar is prikkels wegnemen de oplossing. Terug naar de rust en de eenvoud. Terug naar de natuur. Het bos, de hei, de bergen. Dan kunnen we weer zien wat belangrijk is, want door al die afleiding zien we vaak niet meer wat vlak onder onze neus ligt.
