Moeten, moeten, moeten.

Al jarenlang gebruik ik dit woord tig keer op een dag. Ik denk dat ik ervan zou schrikken als ik eens zou tellen hoe vaak ik ‘moeten’ daadwerkelijk gebruik op een dag. Jaren terug attendeerde een vriend mij erop hoe vaak ik dit woord gebruikte. Dan kwam ik hem tegen en zei ik tegen hem: ‘Leuk je weer te zien, eigenlijk moeten we weer eens een keer wat afspreken!’. Dan was zijn reactie: ‘Niets moet, het mag!’. Ik kon daar op dat moment heel onzeker van worden. ‘Vindt hij het dan niet leuk om weer een wat met me af te spreken?’. Toen hij het me uitlegde kon ik het rationeel wel begrijpen, maar niet voelen.

Nu, een jaar of 3 later, zijn er bij mij steeds meer dingen op hun plek aan het vallen. Zo vertel ik mezelf al maanden dat ik zou gaan ‘moeten’ mediteren. Maar dan staat mijn hoofd er niet naar, voel ik te veel onrust…. en ben ik boos omdat ik niet kom tot wat ik zou ‘moeten’ doen. Soms ‘moet’ er eerst iets gebeuren, voordat je een stap echt kan zetten.

Inmiddels ben ik aan het einde van mijn opleiding tot Systemisch Paardencoach. Als me iets is opgevallen de laatste maanden, dan is het wel dat ik de het best een sessie kan begeleiden, op het moment dat ik het ‘moeten’ loslaat. In het begin durfde ik nog niet zo goed, daarna kwam er een periode dat ik te veel ‘moest’ van mezelf en nu heb ik ervaren dat ik het best kan coachen als ik de cliënt niet (goed) ken en de uitkomst van de sessie me niet uitmaakt. Dat klinkt onaardig, want natuurlijk heb ik het beste met ze voor en ben ik er om ze op weg te helpen, maar wat ik bedoel is dat de uitkomst van de sessie niet belangrijk is voor mij als coach. Als ik namelijk te graag wil helpen en ‘moet’ presteren, dan wil ik te graag en kan ik me niet overgeven aan wat er nu is. Het gaat om vertrouwen op wat er gebeurd en op mijn eigen helderheid, mijn gevoel voor het werk en het systeem. Als ik hierop vertrouw dan ‘moet’ ik niet weten of presteren, maar kan ik juist helpen door het niet-weten aan mezelf toe te staan. Niets moet, wat er ook gebeurt, het is goed.

Met deze instelling en met de mededeling dat mediteren je geest hiervoor meer open kan stellen, ben ik nu af en toe aan het mediteren. Als het goed voelt. Het ‘moet’ niet, het kan. Als ik er geen behoefte aan heb, dan is dat ook prima.

Hetzelfde geldt voor het schrijven van deze blogs. Soms zit ik wekenlang te denken: ‘Ik ‘moet’ weer eens een blog schrijven’. Als ik onder deze druk iets schrijf, ben ik allesbehalve tevreden met het resultaat. Als ik daarentegen wacht tot het moment daar is, dan ontstaat het vanzelf, dan vliegen de letters op papier en dan gebeuren er mooie dingen, zoals deze tekst, waar ik wel trots op ben.