Uit ervaring van eerdere reizen weet ik dat het vaker voorkomt, dat ik de eerste tijd, als ik net aan een nieuw avontuur begonnen ben, in een soort adrenaline rush leef. Ook weet ik dat daarna een instortmoment komt. Het moment dat ik me realiseer dat niets perfect is en dat ik mezelf altijd overal mee naar toe neem. Daar moet ik dan even doorheen, voor ik mezelf weer vind. 5 jaar terug duurde dat een paar maanden. Nu gaat het gelukkig een stuk sneller en vind ik het mooi om te herkennen.

Afgelopen dagen merkte ik voor het eerst op dat ik weer mezelf aan het worden ben. Ik ben aan het bijkomen, aan het opladen. Ik kan de dingen vanaf een afstandje bekijken en ik kan laten gebeuren wat er komt. Het gaat me steeds een beetje beter af. Na dagenlang onder de mensen te zijn geweest, en hier enorm van te hebben genoten, had ik afgelopen vrijdag eindelijk weer eens een avondje voor mij alleen. Dat gaf een licht onrustig gevoel, welke ik kon bekijken, zonder het groter te maken dan het was. En voor ik het door had, was het alweer verdwenen. Ik heb de hele avond buiten gezeten, voor m’n caravan. Met een kopje thee, luisterend naar de geluiden van de natuur: De krekels, de uilen. De vleermuizen die boven mijn hoofd cirkelen. In geweldig gezelschap: Een prachtige maan.

De afgelopen week waren hier weinig gasten. Dit zorgde voor extra tijd om door te brengen met het team. Het is zo mooi om te zien hoe je elkaar leert kennen als je zo intensief met elkaar samen leeft, als je lief en leed met elkaar deelt, als je kwetsbaar kan zijn. Van avondjes in stilte met elkaar op de bank, tot zingen bij het kampvuur, tot ellenlange gesprekken bij het meer, tot hilarische improv-comedy avondjes. Van een uurtje zwemmen, tot samen tripjes maken, van nutteloze spelletjes tot spellen om elkaar, en elkaars pad, beter te leren kennen, met een lach en een traan. Lucas (de eigenaar) is ook coach en geeft workshops. Zo hebben we 2 avonden een workshop van hem gehad over persoonlijkheidstypen. Veel inzichten, elkaar op andere manieren leren kennen, leren over je eigen valkuilen en hoe deze aan te pakken. Door dit te delen kunnen we elkaar ook scherp houden, wat allemaal erg liefdevol gebeurt. De afwisseling en de verbinding hier, ik vind het zo bijzonder!

De voorbereidingen voor het Peace Festival zijn in volle gang. Wat werk betreft betekent dit voor mij dat elke dag anders is. Heerlijk. Groenten en fruit uit de tuin oogsten en inmaken, het huis aan kant maken, schoonmaken en opruimen. Ook ben ik gebombardeerd tot taalnazi, voor zover ik dat nog niet was. Ik ben bezig met contracten maken, flyers maken, het programma uitwerken, enz. Dit vaak in het Nederlands, Engels en Frans. Goed voor mn Frans dus, wat was dat weggezakt zeg! Ik kook ook een groot deel van de avonden. Nu is dat steeds voor onze club en enkele gasten, maar in de festivalweek wordt die doelgroep zo’n 10x zo groot, dus dat is nog wel even spannend.

Wat ook erg bijzonder is, is dat ik hier een oude passie heb herontdekt: Zingen. Wat begon als meezingen bij het kampvuur, is uitgegroeid tot samen liedjes zingen op alle mogelijke momenten. Vooral tijdens het koken en in de avonduren wordt er druk geoefend. Inmiddels is het idee ontstaan om tijdens het festival ook wat te zingen en te spelen. Onzettend spannend, maar ook heel erg leuk. Ik hoop dat ik het aandurf en het er van komt. Ik zal iemand vragen te filmen. 🙂

Als ik een vrije dag heb, of ‘s middags een uurtje over heb, dan zit ik graag bij het meer. ‘s Middags zie je hier vaak wel één of twee ijsvogels vliegen en jagen. Prachtig. Verder ben ik de omgeving rustig aan het verkennen. Er zijn hier veel bronnen in de buurt, allen met mooie wandelingetjes er naar toe. Ook heb ik wat schattige dorpjes bezocht, of dorpen met enorme oude vestingsmuren er omheen. Heerlijk om de vrijheid te voelen om dit soort dingen te bezoeken, en ondertussen te weten dat ik altijd terug kan naar deze fijne plek die ik nu mijn thuis noem.