Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst met het OV heb gereisd. Het voelt als eeuwen geleden. En wanneer was ik voor het laatst in Amsterdam? Een half jaar terug denk ik.

Vanmiddag stapte ik, strak in pak, op de trein naar Amsterdam. Op weg naar een groot advocatenkantoor voor een oriënterend gesprek. Klinkt ongeloofwaardig hè? Toch is het waar. Vervolgens stap ik in de tram op weg naar mijn broertje, voor een hapje eten. Vanuit de tram zie ik de winkels in de stad, en bedenk ik dat de stad ook wel ‘iets’ heeft. Ik bedenk het. Maar voel ik het ook? Of probeer ik het mezelf wijs te maken?

Als ik later op de avond met de bus en de trein weer richting huis ga, voel ik de spanning in mijn lijf. Hij was al eerder aanwezig, maar nu voel ik het pas echt. Zodra ik de stad in ga, ben ik op mijn hoede. Zeker nu het donker en regenachtig is voel ik dat ik hier liever niet alleen zou zijn. Ergens is daar de opluchting als ik het perron op loop en daar andere mensen zie staan. Aan de andere kant ervaar ik ook hoe iedereen in zijn eigen wereld leeft, hoe weinig contact er wordt gemaakt. Al met al voel ik me er niet echt veiliger door.

Het zal nu wel weer even extra spannend zijn na alle aanslagen van afgelopen week. Ik volg al jaren geen nieuws meer, kijk geen tv. Als er echt iets gebeurd, dan hoor je het toch wel. Dat bllijkt. Ik heb nog geen beeld gezien van wat er is gebeurd vorige week. En toch merk ik dat ze, wie dat dan ook mogen zijn, precies bereiken wat ze willen: Het zaaien van angst. Ik voel de drang naar verbinding met anderen. Anderen die er net zo in staan als ik. Geen oorlog willen, maar liefde en verbinding. Geen geweld met geweld bestrijden, het wordt er alleen maar erger door. Ik betrap mezelf erop dat ik bedenk wat ik zou doen als er oorlog uit zou breken, wie ik op zou zoeken om samen mee te schuilen, en wat ik zou doen om de oorlog en de angst tegen te gaan. Om de mensheid te laten voelen dat het anders kan. Een tegenbeweging. Ik realiseer me dat mijn opa’s en oma’s ook in het verzet zaten in de Tweede Wereldoorlog. Gek eigenlijk, dat het ‘verzet’ heet. Verzet klinkt als weerstand, klinkt negatief. Terwijl het wat mij betreft juist gaat om verbinding en liefde. Als iedereen ter wereld zou handelen vanuit liefde, in plaats van uit angst, dan zou er geen oorlog zijn. Ik hoop dat meer en meer mensen zich dat gaan realiseren, zodat al dat onnodige geweld echt door iedereen als onnodig wordt ervaren.

Oorlog, een thema wat al zo lang speelt. Vrede, zo’n mooie missie. Ik heb er de laatste maanden zo vaak over gezongen, dat het echt een missie lijkt te zijn geworden om het uit te dragen.

“Als de oorlog komt, en als ik dan moet schuilen, mag ik dan bij jou?”

“Come and sing a simple song of freedom. Sing it like you’ve never sung before. Let it fill the air, tell the people everywhere. We, the people here, don’t want a war.”