2015 was voor mij een jaar van diepe dalen en hoge toppen. Ongelooflijk wat er veel kan gebeuren in een paar maanden tijd.

Het jaar begon met ziekte, operaties en een heftig ongeluk van mijn broertje, gevolgd door ziekenhuisbezoeken. Schrikken, geen goede start van het nieuwe jaar. Toen dat eind februari wat rustiger werd, kwam er tijd voor opleiding, werk en weekenden de natuur in. Heel fijn. In mei ontstond er onrust doordat ik wat moeite had met werk en mijn relatie in een dip kwam. We verzandden in een zoektocht, totdat eind juni mijn vriend met de mededeling kwam dat hij geen toekomst meer zag in onze relatie. Alles wat ik de afgelopen jaren had opgebouwd, zag ik in elkaar storten. Ik raakte niet alleen mijn liefde kwijt, maar ook mijn maatje en mijn lieve schoonouders, die ik tot op de dag van vandaag enorm mis. Ik stopte met mijn sport, gaf bij mijn trainingspaard en mijn bijbaan in de catering aan dat ik niet wist of ik nog veel in de buurt zou zijn, stuurde een berichtje aan al mijn lesklanten dat ik vanuit een andere regio ging werken en helaas genoodzaakt was om reiskosten te gaan berekenen (waarop helaas een groot deel besloot een instructeur dichter bij huis te zoeken) en ik verhuisde al mijn spullen terug naar het huis van mijn ouders.

Op de ochtend nadat hij de bom had laten vallen, was ik van plan gewoon te gaan werken en door te gaan. Ik ging naar mijn trainingspaard toe en zij voelde duidelijk mijn verdriet. Nog geen 5 minuten later kreeg ik van haar een enorme kopstoot. Het bloed spoot alle kanten op. Het was duidelijk. Dit was haar manier om keihard ‘STOP!’ tegen mij te zeggen. Daar ging mijn idee van door rennen en niet voelen. In plaats daarvan zat ik de eerste dagen thuis op de bank en werd ik keihard met alles geconfronteerd.

De weken daarop had ik een oppashuis, waardoor ik veel alleen was. Een enorm dubbel gevoel. Ik was blij om niet verplicht bij mijn ouders te zitten, maar het was zo stil in dat grote huis. Wat me erg goed deed waren alle lieve vrienden om me heen, die me verwenden met lieve berichtjes en chocola. Ook op mijn werk werd ik enorm lief opgevangen en van alle kanten werden me slaapplekken aangeboden. Toch was het allemaal wat te veel en stopte ik met werken bij mijn grootste opdrachtgever en met het trainen van paarden.

Begin augustus gaf ik een week ponykamp op de Veluwe. Hoewel ik niet mezelf was, was dit een week waarin ik bezig werd gehouden en mijn gedachten kon verzetten. Het buiten zijn met de kids, mijn lieve collega-instructeurs en de paarden, deed me goed.

Meteen na het kamp vertrok ik naar Frankrijk, om 5 weken te wonen en te werken op een prachtige plek. Vanaf het allereerste moment voelde ik me daar thuis, straalde ik, vertelde ik open en eerlijk wie ik was en wat me bezig hield. De keus om hierheen te gaan, is absoluut de beste die ik in 2015 heb gemaakt. Na een paar weken voelde ik dat ik weer een beetje mezelf werd. Ik had de meest geweldige mensen om me heen en schreef al na 4 dagen daar een blog met als onderwerp ‘Plek van Verbinding’. Ik leerde geweldige mensen kennen, kon mezelf zijn en alles delen, voelde me geen moment alleen en genoot van de natuur. Ohja, en ik werkte daar dus hè. Wat wil je nog meer. De laatste week daar met het VredesFestival was onbeschrijfelijk. Zoveel mooie mensen, mooie intenties en ik heb enorm veel gezongen. Een herboren passie waar ik alles in kwijt kon. Zingen is voor mij het voelen van liefde en verbinding. Met mezelf, met degene waar ik muziek mee maak, met degene die luistert.

Eind september kwam ik terug in Nederland en meteen in een rollercoaster terecht. Tijdens de Geluksroute deed ik een prachtig experiment omtrent verbinding. Datzelfde weekend sliep ik op een luchtbed in een kantoorpand en had ik enorm veel lieve mensen om me heen. De dagen erna zat ik in Zeeland bij een vriendin en vulde ik mijn dagen met wandelen, alleen of met hond/paard, langs de boomgaard of over het strand. Gedurende die dagen kreeg ik een belletje of ik meteen na mijn terugkomst wilde komen praten voor een mogelijk woon- en werkplek. Daarna ging het heel snel. Ik werkte lange dagen in de catering en sliep bij een collega. Op de laatste dag wist ik niet waar ik die avond zou slapen, maar ik had inmiddels vast een kussen en slaapzak in mijn auto liggen. Naar aanleiding van het telefoontje ging ik op gesprek en diezelfde avond sliep ik wederom op een luchtbed in een kantoorpand, waar ik de dag erna mijn eerste werkdag had. Het voordeel van deze rollercoaster is dat mijn vertrouwen in het leven enorm toe nam. Ik was niet meer bang om alleen te zijn, zonder werk te zitten of geen slaapplek te hebben. Ik hoefde me geen zorgen te maken, ik hoefde alleen maar mee te gaan in wat er op m’n pad kwam.

Oktober en november waren druk met allerlei soorten werk. Langzaam kwam ik erachter dat alle dingen waar ik vlak voor de zomer zo bang voor was ze kwijt te raken, er eigenlijk nog waren. Ik kon weer flink aan het werk in de catering, ging weer af en toe naar mn trainingspaard, pakte mijn opleiding en stage weer op, kreeg weer vragen van lesklanten, verhuisde naar een ander oppashuis voor de langere termijn, kwam erachter dat mijn nieuwe werkplek de ideale plek was om veel nieuwe mensen te leren kennen in een nieuwe stad, had een gesprek bij een groot advocatenkantoor (die mij de week daarna belden dat ze wel met mij verder wilden, waar ik toen tegen heb gezegd dat ik niet dacht mijn drang om te verbinden in die specifieke functie kwijt te kunnen…. dat was wel even spannend!) en kreeg weer contact met mijn voormalige liefde.

We maakten een afspraak voor een lunch, wandeling en gesprek, met de insteek compleet open en compleet eerlijk tegen elkaar te zijn. Gevolg: een lange en intense dag samen, een lach en veel tranen, want de waarheid doet nu eenmaal pijn. Maar bovenal ervoeren we beiden door deze open- en eerlijkheid een enorme verbinding. Overweldigend. Inmiddels zijn we 1,5 maand verder, hebben we gezien wat een impact deze insteek kan hebben, en hebben we besloten andere mensen ook uit te dagen anders te gaan communiceren. Namelijk vanuit wat er gebeurt in je lijf, en door dit echt te voelen en te benoemen. Verbinding blijkt het sleutelwoord te zijn geworden en een nieuw project is geboren. Elke dag weer vind ik het onwijs bijzonder dat wij samen van alles naar niets zijn gegaan, maar dat er kennelijk toch nog ‘iets’ zat, in niets. Vanuit dat ‘iets’ is er een hele bijzondere band ontstaan en kan ik wel zeggen dat ik mijn maatje terug heb. Hoe fijn is het namelijk om met iemand samen te groeien en te leren, die je zo door en door kent.

Inmiddels voel ik dat mijn bekende thema’s weer de kop opsteken. ‘Wat wil ik uitstralen?’, ‘ben ik wel goed genoeg?’. Ergens onwijs irritant, maar ik realiseer me ook dat de terugkomst van dit soort thema’s, betekenen dat er weer ruimte voor ze is. Op deze manier kan ik 2015 afsluiten met het gevoel dat ook 2016 weer een turbulent jaar gaat worden. Waar ik over een jaar sta, heb ik werkelijk geen enkel idee van. Ik plan maar even niet te ver vooruit. Voor nu ben ik dankbaar voor waar ik sta en wie ik om me heen heb. Het heeft geen zin me zorgen te maken over de toekomst. Wat er gebeurt, gebeurt toch wel. Een mooie quote die dit jaar meer dan ooit toepasselijk bleek: Life isn’t about waiting for the storm to pass… It’s about learning to dance in the rain.