Vanmiddag was ik bij een lesklant met een paard dat 1,5 week terug in paniek door het draad in de wei was gerend, en een paal had meegesleurd van een poortje waar hij doorheen moest. Gevolg: De afgelopen 10 dagen durfde hij niet meer in de buurt van het poortje te komen en moest de staleigenaar elke ochtend met hem omlopen om hem in de wei te krijgen. Dat er op 10 meter afstand van het poortje ook nog wapperend zeil ligt, helpt niet bepaald… mee.
We gingen aan de slag in de wei, maar ik zag dat mijn lesklant niet vlug genoeg was haar paard te helpen, dus ik besloot hem zelf even over te nemen. Heel veel rust, stapje voor stapje, als hij even heftiger werd, werd ik dat ook. Met een kwartier liep hij helemaal relaxed door het poortje en weer terug. Toen met zijn baasje proberen, even aftasten, maar ook geen problemen meer.
Tevreden waren we daarna nog even kort wat in de bak aan het doen, toen de staleigenaresse aan kwam lopen en naar ons riep:
” En, gaat hij door het poortje?!”
“Ja.”
” Van beiden kanten?!”
“Ja.”
“Ontspannen?”
“Ja.”
“Hm.”
Als we onze les afronden en de bak uitlopen staat ze daar nog steeds en begint ze er weer over:
“Dus hij doet het echt gewoon nu?!”
“Ja, hij doet het zonder problemen.”
“Laat maar eens zien dan!”
Mijn klant kijkt vragend mijn kant op, ik knik en samen lopen we die kant op. “Je laat je niet gek maken hoor, gewoon blijven ademen en doen wat je net deed”, zeg ik nog tegen haar als ik bij het eerste hek blijf staan.
Zelfverzekerd loopt ze met haar paard richting het poortje en zonder problemen gaan ze er samen doorheen. Na het poortje laat ze hem rustig halthouden, draait ze hem om, lopen ze weer terug en zet ze hem halverwege het poortje zelfs nog even stil, om met een grote grijns terug te lopen in de richting waar ik sta, met een (nu toch wel) hele stille staleigenaresse.
Die grijns, die deel ik. Daar stond even een onwijs trotse instructeur!
