Op mijn vrije dag ga ik met de yogagroep mee naar een oude abdij. Een plek met een geschiedenis. Dit prachtige klooster is in de 19e eeuw een gevangenis voor vrouwen geweest. Ieder van ons loopt er in stilte rond en heeft de opdracht meegekregen te ervaren wat het met je doet om hier te zijn.

Het is bijna niet voor te stellen hoe deze prachtige plek, die één en al rust uitstraalt, vroeger zo kil is geweest. Pas als ik de expositie binnen loop en daar alle schilderijen zie van gemartelde en gevangen vrouwen, zielen die schreeuwend proberen te ontsnappen door over de muren weg te vliegen, pas dan krijg ik die figuurlijke klap in mijn gezicht.

Als we even later in het gras aan het beekje zitten en onze ervaringen uitwisselen, komt er naast dit pijnlijke gevoel, nog iets anders naar boven. Dankbaarheid. Dankbaar dat wij niet meer worden opgesloten als we bedelen of zwanger raken zonder getrouwd te zijn. Dankbaar dat we niet worden veroordeeld en dat we onze eigen keuzes mogen maken.

Het doet me realiseren dat dankbaarheid een groot goed is, wat momenteel een enorme rol in mijn leven speelt. Zo vaak kan ik liefde voor het leven voelen, vertrouwen, dankbaarheid voor al het moois dat er op mijn pad komt. En er zit ook een schaduwkant aan. Dankbaarheid is voor mij onlosmakelijk verbonden met onrust. Twijfels, onzekerheid. Ben ik wel goed genoeg en gaat het allemaal wel goed komen. Wat moet ik toch met die ene situatie aan en waarom houdt het me zo onwijs bezig en leidt het me zo af van wat er NU is. Onrust. Onrust gevolgd door een mooi moment en daarna weer een intens krachtig vertrouwen. Ze kunnen niet zonder elkaar, het is alleen zoeken naar de juiste balans. Op sommige momenten wil ik de onrust verdoemen, om me het volgende moment te realiseren dat het één niet zonder het ander kan. Als er namelijk alleen maar dankbaarheid en vertrouwen zou zijn, dan zou alles tot stilstand komen. Dan zou er niets meer nodig zijn. Juist de onrust kietelt en daagt uit om in beweging te komen. De onrust prikkelt mij om kritisch te blijven, om niet overal in mee te gaan, maar om te blijven voelen wat er voor mij klopt. Of het nu gaat over liefde, wonen of werk, het is aan mij om te blijven polsen bij mezelf of ik nog ben waar ik wil zijn. Onrust betekent dat er iets niet klopt, dat er iets om aandacht vraagt. Hierdoor kan ik mezelf blijven ontwikkelen en bij mezelf blijven, me thuis voelen bij mezelf. Want hoe verwacht ik dat ik thuis kan zijn bij mezelf, als ik niet ben waar ik hoor te zijn?

Als ik de onrust als een gids kan zien en kan luisteren naar de vraag die het mij wil stellen, dan krijg ik de kans om ermee te werken en daarna een enorme voldoening te voelen. Vertrouwen in mezelf, vertrouwen in het leven. Dankbaarheid.