Thuis en ontroerd. Steeds meer wordt me helder waar het in dit leven om gaat. Een prachtig en intens weekend gehad. Een retreat met een opbouw waar ik niets anders dan een diepe buiging voor kan geven. Over liefde voor mezelf, over in de spiegel de liefde van mijn leven ontmoeten . Over The Wheel of Consent. Me bewust worden van waaruit ik iemand opzoek, contact opneem of iemand knuffel. Doe ik het voor mezelf? Voor de ander? Is het vrij of zit er een soort dwang of claimen achter?

Over intimiteit en seksualiteit. Over alle trauma’s en taboes. Wat heb ik een diep respect voor de mensen die een lang weekend met een groep op pad durven te gaan om naar hun angsten, taboes en patronen te kijken. Die durven te delen, durven te huilen. Pff en wat ben ik mezelf weer tegen gekomen. Op één ochtend de ogen uit mijn hoofd gehuild en in de groep gedeeld welk trauma er werd aangeraakt….. EN hier doorheen willen, dit aan willen en durven kijken, omdat ik weet dat dit een veilige setting is om ernaar te kijken. Angst, schaamte, verkramping, eenzaamheid. Dezelfde avond mezelf intens verbonden voelen met mezelf. In de groep zijn, en toch helemaal op mezelf. Weten dat ze er zijn en geen contact zoeken. Mijn eigen stroom volgen. Genieten van en met mezelf. Voelen dat ik niemand nodig heb om me op te vangen. Dat ik dat zelf kan. En dan, vanuit die verbinding met mezelf een prachtige ontmoeting, waarna ik volledig vervuld en boterzacht mijn bedje in duik en de volgende ochtend met datzelfde gevoel weer opsta. Zonder dalen geen toppen.

En dan het moment dat ieder weer zijn eigen weg gaat. Ik heb een hekel aan afscheid nemen. Hoe zou het zijn als we het geen ‘afscheid’ noemen, maar als we elkaar vanuit het diepst van ons hart kunnen bedanken…. en elkaar dan weer los laten. Een beetje pijnlijk misschien, maar de meeste tranen zijn vanuit oprechte dankbaarheid. Wow, wat ontzettend waardevol om deze mensen dit weekend te ontmoeten en elkaar te helpen groeien. Om elkaars pijn te zien. En om elkaar daarna weer los te laten en deze bergjes met liefde, die we zijn geworden, elk hun eigen weg te laten gaan en hun liefde te delen met de wereld.

Ik denk dat dat is wat het leven is. A constant meeting and a constant letting go. Zonder jezelf vast te klampen, zonder de ander de schuld te geven. Het gaat om elkaar helpen onszelf te leren kennen. Het gaat om overgave en helemaal aanwezig zijn in het moment. Het gaat om dankbaarheid voor wat is en om eren dat wat niet meer is, is geweest. Het gaat om verantwoordelijkheid nemen voor mijn keuzes, mijn leven, mijn pijn. Elk moment heb ik opnieuw de mogelijkheid om te kiezen hoe ik in dit leven wil staan. Natuurlijk kan ik hem de schuld geven, als de man waar ik van houd, iets doet of zegt wat me pijn doet. Natuurlijk kan ik zeggen dat hij een klootzak is. Maar wat nou, als ik kan zien dat wat hij doet of zegt, iets triggert in mij. Dat hij me geen pijn doet, maar dat zijn woorden of daden pijn aanraken die al in mij zit. Dan opeens kan ik kiezen wat ik met deze observatie doe. Ik kan ervoor kiezen hem uit te maken voor klootzak, of ik kan ervoor kiezen te kijken naar die pijn die in mij zit….. en deze te helen. Zo kan ik hem zelfs bedanken, dat hij zichtbaar voor me heeft gemaakt waar nog ergens pijn in mij zit. En dan hoeft hij niet weg uit mijn leven omdat “hij me pijn doet”, maar is hij een spiegel en een trigger en is ons contant voor mij een manier om mezelf nog beter te leren kennen. Zo kan ik vrij worden van al mijn overtuigingen, patronen en angsten. En nee, dat is geen vlakke weg. Net zoals afgelopen weekend geen geasfalteerd pad was.

“At some point, you have to make a decision. Boundaries don’t keep other people out, they fence you in. Life is messy, that’s how we’re made. So you can waste your life drawing lines or you can live your life crossing them. But there are some lines that are way too dangerous to cross. Here’s what I know. If you’re willing to throw caution to the wind and take a chance, the view from the other side… is spectacular.” ~ Meredith Grey.

En toch is dit in mijn ogen waar het om gaat. Mezelf leren voelen, mezelf leren kennen, het goed hebben met mezelf. Vrij worden in wat ik doe. Naar mezelf durven kijken en van hieruit de verbinding aangaan, want in het contact gebeurt het. Afhankelijk en vrij, zelfstandig en in verbinding. “Walking alone, together, alone” ~Jeff Foster.