Inger, mijn mede Blikwerper (www.blikwerpers.nl) schreef een prachtig stuk over de coachingsessie die wij onlangs mochten begeleiden.

Hoe laat een paard zich vangen, als hij niet alleen de mogelijkheid heeft om hard weg te galopperen, maar ook nog eens weg zou kunnen vliegen? Vandaag liet hij zich vangen in het contact tussen moeder en dochter. Voor iedereen die het wilde zien, liet het paard met de vleugels de onverbrekelijke band tussen moeder en kind zien. Hoe nabij je kan zijn in afstand tot elkaar. Niet alleen de band tussen de moeder en dochter die daar stonden in al hun kwetsbaarheid bij het paard, maar ook de band tussen de moeder en haar moeder, de oma van de dochter. Want in werkelijkheid hoeven wij elkaar helemaal niet te kunnen zien, om te weten dat de ander aanwezig is. Zoals de dochter vandaag tegen haar moeder zei: ‘Mam, ik hoef niet naar je te kijken om je te kunnen zien’. En het paard met de vleugels wachtte geduldig af, tot alles gezegd was en alles gezien. Op de vraag voor wie of wat het paard misschien zou hebben gestaan tijdens deze coachingsessie, zei de dochter zo krachtig dat ze er zelf wat van schrok: ‘De beschermengel’. Het paard met de vleugels, die zo ver uitstrekken, dat ze beschermen.