Twee maanden geleden werd ik gebeld door een dame die wat hulp nodig had met de pony van haar dochters. Beide meiden waren inmiddels wat angstig geworden voor de temperamentvolle sportpony en op de manege waar de pony staat, kregen ze niet de hulp die ze nodig hadden.
Inmiddels hebben ze enorme stappen gemaakt. Ze zijn aan de slag gegaan met het kunnen aanraken van de pony, zonder dat ze je zo ongeveer op eet, ze kunnen nu met haar over het terrein wandelen en ze kunnen haar in de paddock wat beweging geven, iets wat ze nooit eerder hadden geleerd. Maar het meest belangrijke in mijn ogen: De pony is inmiddels verhuisd van haar dichte stal, zonder mogelijkheid tot contact met soortgenoten, naar een weiland aan de overkant van de weg. Hier kan ze zomer en winter, dag en nacht buiten staan in een kudde van 7 pony’s. Ze hebben een overdekte schuilstal met een lekkere stro laag en onbeperkt hooi. De pony begint op te leven en de meiden beginnen hun vertrouwen in deze geweldige pony terug te winnen.
Toen ik een paar weken terug bij ze was, liet de pony zich in de wei niet benaderen. Met de oudste van de twee zusjes ben ik ermee aan de slag gegaan om haar te laten zien wat er gebeurt als je recht op je pony afloopt om haar mee te nemen. Ze vond het mega interessant en samen hebben we drie kwartier in het weiland doorgebracht, waarna we de pony makkelijk konden benaderen en haar mee konden nemen.
Als ik twee weken later aan kom rijden voor onze volgende afspraak, zie ik dat de 14-jarige net het hek van het weiland open doet met het halster in haar hand. Op weg naar haar pony. Ik parkeer de auto en besluit even buiten het land, onder een boom te blijven staan. Even observeren hoe het gaat.
Ik zie hoe ze heel rustig richting de pony’s loopt. Met een ommetje, en eerst even een andere pony aaien. Op het moment dat ze vlakbij haar eigen pony is, draait deze weg en gaat 10 meter verderop staan. Nu wordt het interessant. In alle rust loopt ze een beetje rond en doet precies wat we twee weken geleden hebben geoefend. Ze loopt in een cirkelvormige beweging en stopt zodra haar pony naar haar kijkt. Ze benadert haar pony…. en loopt weer een stukje weg. Als ze op twee meter afstand kan komen blijft ze staan, kijkt ze naar de grond en strekt ze uitnodigend haar hand uit. De pony ruikt aan haar hand en als een ware horse-woman draait de 14-jarige zich om en loopt ze weer een stukje weg. Dit herhaalt ze een paar keer, tot ze de pony kan aaien. Ze zoekt haar fijne kroel-plekje en loopt weer weg. De pony staat geïnteresseerd te kijken. Nadat de 14-jarige dit een paar keer heeft herhaald, kan ze rustig het halster om doen en met pony en al naar mij toe lopen.
Ik sta nog steeds onder die boom, te glunderen van trots. Wow, prachtig hoe iemand van deze leeftijd met zoveel geduld en feeling met haar pony om gaat. Super trots en vereerd om deze combi te vergezellen op hun reis!
