Idee stilteweekend 

Onlangs kwamen we erachter dat het op een aantal plekken in Nederland mogelijk is om een paar dagen in stilte te leven. Je kan naar een huis/landgoed/klooster toe, waar je een plek voor jezelf krijgt toegewezen en je een aantal dagen stil kan zijn. Bas heeft hier ervaring mee opgedaan tijdens een 10-daagse retraite vorig jaar, ik ben een beginner. We besloten samen eens een weekend te leven zonder verbale communicatie. Niet zo streng als tijdens zo’n retraite, waar alle schilderijen en ramen zijn afgeplakt, oogcontact verboden is, lezen en schrijven een no-go is en je alleen ‘s avonds even naar buiten mag, maar een stilteweekend op onze manier.

Het stond al een tijdje op de planning en het Paasweekend leek het perfecte moment. Een weekend in het huis van mijn schoonouders. Een huis met tuin en de mogelijkheid om buiten te zitten. Want je zou verwachten dat dit met Pasen zou kunnen.

Regels

• Geen verbale communicatie tussen zaterdag 08:00 en zondag 20:00
• Ontbijt om 09:00, lunch om 12:00 en diner omstreeks 18:00
• ‘s Avonds om 22:00 gaat het licht uit en gaan we slapen
• Als iemand zit te mediteren mag die persoon niet gestoord worden
• Eens per dag mag ik een time-out van 15 minuten aanvragen

Niet toegestaan

• Geen pc
• Geen mobiel
• Geen contact met de buitenwereld
• Geen tv
• Geen muziek
• Geen gepraat
• Geen spelletjes
• Lichamelijk contact met mate

De start

Zaterdagochtend ben ik al vroeg wakker en meteen onrustig, omdat ik nog wat wil slapen, maar ook nog even ‘Goedemorgen en succes’ gezegd wil hebben voor 08:00. Ik kan niet lekker meer slapen omdat ik niet het risico wil lopen dat ik om 08:00 nog slaap. Als ik dit uitspreek op het moment dat we beide wakker zijn, besluiten we dat we eigenlijk nu al kunnen beginnen. Dus meteen een les voor de volgende keer: De stilte gaat in bij het wakker worden. Dan is het meteen duidelijk en duidelijkheid en structuur creëren die rust waar we naar op zoek zijn.

Dan sta je op om ontbijt te maken en word je door de kat verwelkomd met een luid ‘Miauw’! In eerste instantie voel ik me wel even lullig dat ik nu niet op haar reageer, maar ze lijkt het eigenlijk ook wel lekker rustig te vinden. Normaal is ze nogal mensenschuw, nu ligt ze binnen no-time tegen me aan op de bank te slapen. Veel rust zo in huis.

Als ik om me heen ga kijken vallen me opeens allemaal dingen op, die ik normaal niet zie. Normaal neem ik de tijd niet om echt goed te kijken. Nu zie ik dat de grote wijzer van de klok, elke seconde heel licht beweegt. Als je tenminste echt goed kijkt. Dan is de poel achter het huis ‘s ochtends helemaal dicht gevroren en vind ik het magisch om te zien hoe het ijs gedurende de dag langzaam verdwijnt, hoe de eenden hun best doen om van A naar B te komen, zonder het water uit te hoeven. Het is bijna alsof ze in een doolhof rondzwemmen, waarbij het ijs als muur fungeert.

Het is bijna alsof opeens de wereld een beetje langzamer draait. Opeens vind ik de rust en de tijd om in een aantal boeken te duiken, die ik al maanden had liggen. In die rust zie ik verbanden en teken ik ze uit. Het is allemaal zoveel duidelijker nu. De druk is eraf.

Verveling

Na de lunch op de eerste dag, komt bij mij het eerste moment van verveling. Het moment dat je naar de klok kijkt en denkt ‘Nog 5uur tot aan het diner, nog 9uur tot het licht uit gaat. Hoe ga ik die tijd vol maken?’. De confrontatie met jezelf, op het moment van de verveling, vind ik eigenlijk de mooiste. Ik ben namelijk gewend om die ongemakkelijke momenten van stilte en verveling, uit de weg te gaan door ‘iets’ te gaan doen. De meeste mensen pakken op zo’n moment hun gsm erbij, of zetten de tv aan. Mijn voorkeur gaat uit naar muziek, de pc of naar ‘iets’ buitenshuis doen. In dit geval is de pc verboden en is het buiten te koud. En dan? Zitten op de bank en naar buiten kijken, in gedachten verzonken. Tot die gedachten vervelend worden. Die confrontatie. Lukt het om die gedachten te accepteren, te laten komen en gaan, zonder te gaan analyseren of te oordelen? Mij lukt dat het grootste deel van de tijd nog niet. Maar ik denk dat ik dat ook maar moet accepteren. Ik kan er immers weinig aan veranderen.

De maaltijden

Het lijkt fijn, eten in stilte. Ik had verwacht om veel langzamer en bewuster te gaan eten, omdat er geen haast is en er niet gesproken wordt. Toch blijkt dit in mijn geval niet zo te zijn. De stilte wil namelijk niet zeggen dat je hoofd ook stil staat. Zolang de gedachtes komen en gaan, eet je alsnog niet bewust. Zou dit wel komen als je echt een langere periode stil bent?

De verleiding van het verbale

We hebben afgesproken dat ik elke dag een time-out van 15 minuten mag aanvragen, voor het geval er een moment komt dat de stilte me te veel wordt. De eerste avond, rond 20:45, realiseer ik me dat we nog niet hebben gepraat vandaag en dat we over iets meer dan een uur, gaan slapen. Het gaat goed met me. Ik vind de stilte niet oncomfortabel of zwaar, ik vind het fijn. Toch is de verleiding groot. Ik heb nog een time-out over vandaag. Het is zonde deze niet te gebruiken, toch? Dus begin ik te praten. Gewoon, omdat het kan. We praten even wat voor een minuut of 4, waarna het weer stil wordt. Tot hij tegen me zegt: ‘We moeten nog wel even praten hoor, we hebben nog zeker 10 minuten. Nu kan het nog.’. Dus dan praat je. Niet omdat het noodzakelijk is, maar omdat het kan. Omdat we zo gewend zijn om te praten, om verbale communicatie te gebruiken om gedachten en ideeën te delen. Terwijl we makkelijk zonder hadden gekund.

Buiten is een must

De tweede dag is wat ongemakkelijker voor mij, omdat ik erg snel rugpijn krijg door al dat zitten/hangen/liggen. Dus pak ik pen en papier en teken ik twee voetstapjes, waarna ik mijn jas en schoenen aan doe, zwaai en naar buiten vertrek. Vandaag is het een stuk aangenamer buiten. Lastig blijkt het, om al die voorbijgangers geen gedag te zeggen. Het voelt onbeleefd om geen ‘hallo’ terug te zeggen, als ik ze passeer. Meestal knik ik wat met mijn hoofd.

Het is een verademing om buiten te zijn. Ik heb het gevoel dat ik, door buiten te zijn, gehoor geef aan wie ik ben. De lucht, ruimte en natuur voelen als thuiskomen. Ja, buiten zijn is een absolute must voor mij.

Zangdrang

Verder gebeurt er die dag nog wat bijzonders. Bijna de gehele dag, voel ik een enorme behoefte om te zingen. Het is alsof het niet mogen praten, mijn creativiteit aanwakkert en me laat zien hoe heerlijk het is, jezelf te kunnen uiten door te zingen. Een aantal keer betrap ik mezelf op neuriën. Misschien zou ik in het dagelijks leven meer gehoor moeten geven aan deze behoefte?

Coachen in stilte

Beide zijn we dit weekend ingestapt met een aantal vragen of dingen waar we de laatste tijd tegenaan lopen. Omdat we dit van elkaar weten, kan er heel makkelijk, in de stilte, iets moois ontstaan. Als hij naar me toekomt met een thema van hem, uitgetekend op papier en een ingeving, compleet met lijnen die verbindingen aangeven, blijkt dat we perfect op elkaar zijn ingespeeld. Ik zie wat nieuwe verbindingen en zet die erbij, hij ziet wat nieuws, ik teken weer een lijntje… Zo zitten we in stilte de nieuwste ingevingen uit te wisselen en kunnen we elkaar verder helpen. Erg waardevol.

Na 36 uur stilte

De time-out op dag 2, wordt niet gebruikt. We weten allebei dat we aan het eind van de dag weer mogen praten en dat is voldoende. Aan het eind van het weekend zijn we het er over eens: Dit is voor herhaling vatbaar. Ik realiseer me dat het weekend heel anders was verlopen, als we dit niet samen hadden gedaan. Ondanks dat we dit weekend geen woorden hebben gebruikt, hebben we beide het gevoel dat we aan een soort van relatie-building hebben gedaan. De stilte brengt je dichterbij elkaar.

De dagen erna wordt pas echt merkbaar hoe je jezelf open stelt in de stilte. We hebben allebei ‘s nachts steeds de meest bizarre dromen en nachtmerries. Dit gaat buiten het bewustzijn om. Kan je nagaan wat er gebeurt als je de stilte langer weet vast te houden. Zouden we dan weer een beetje dichterbij onszelf en de natuur komen?