Afgelopen vrijdag. Bram en ik komen na een slechts een paar uur rijden aan in België, op de ecologische boerderij waar onze wegen zich voor nu scheiden. Ik loop met hem en zijn bagage mee het erf op en we worden hartelijk ontvangen door twee mannen. Ik neem nog even een kijkje in één van de schuren en het verbaast me niet dat er een eco toilet is met zaagsel. Na een knuffel stap ik weer in de auto, maar nog voor ik de auto kan starten komt Bram weer aan gerend, gevolgd door één van de mannen die ons eerder ontving.
“Wil je nog wat eten voor je weer gaat?”
Het is lunchtijd.
Ik bedank vriendelijk met de woorden dat ik eten bij me heb en nog een lange reis te gaan heb, dus ik liever verder reis.
“Dan haal ik wat voor je om mee te nemen”, zegt de jonge man.
Dat is lief. Ik stap weer uit de auto en loop achter hem aan het terrein weer op.

Daar wacht een oudere man ons op. Hij kijkt me aan en zegt: “Jij bent de chauffeuse? Neem wat te eten mee!”
Er wordt een koelcel open getrokken en een houten kist vol gedaan met paprika, tomaat, courgette, boontjes, kool, appel en wortel. Een flinke hoeveelheid groenten.
Ik vraag of dit allemaal van eigen land is, waarop me wordt verteld dat het deels van eigen land, en deels van biologische supermarkten komt.
“Neem nog maar wat meer mee. Je bent vast niet alleen in Nederland?”, vraagt de oudere man.
Ik zeg dat ik niet naar Nederland ga. Dat ik onderweg ben naar Frankrijk om weer een paar weken door te brengen op Centre Lothlorien, waar ik met bewuste mensen zal zijn en ook veel zal koken. Hij kijkt me verrukt aan en vraagt nog even door naar deze plek en naar het aantal mensen wat er op dit moment is.
“Een stuk of 50 denk ik”, zeg ik.
Hij wenkt me. “Kom mee!”

Bram en ik kijken elkaar verbaast aan en volgen hem een donkere schuur in. We gaan nog een deur door en komen in een soort voorraadkelder, waar ik ontelbaarveel dozen zie staan met biologisch eten.
De man haalt een paar dozen met mozzarella tevoorschijn en biedt me deze aan. Ik zeg dat ik me wat bezwaard voel en hij legt uit dat deze voorraad allemaal overvloed is. Eten van biologische supermarkten, dat niet meer verkocht wordt, komt hier terecht.  Dagelijks komen er 10 tot 15 chauffeurs langs die allemaal eten mee krijgen. De mensen hier op Plukrijp leven van de overvloed, zonder geld. Al 10 jaar lang.
“Parkeer je auto maar even naast de deur, dan krijg je een paar dozen mee”, zegt hij.
Ik ben er stil van.
“Ik meen het”, zegt hij. “Dinsdag moet dit allemaal weg zijn.”
Ik kijk rond en zie de enorme hoeveelheid eten. Ik denk aan de mensen die ik hier in Frankrijk blij mee kan maken…. en ik haal de auto.
Binnen no time staan er stapels met dozen klaar om in de auto gezet te worden. En er blijven maar dozen bij komen.
Ik moet de lieve man echt afremmen, hij blijft maar spullen halen.
Een paar minuten later staat de achterbank vol met dozen met vegan yoghurtjes, crème fraîche, soja toetjes, mozzarella, thee, tofu burgers en verse roomkaas. Alles biologisch.
“Wow”, kan ik alleen maar uitbrengen.
De man loopt nog eens naar me toe met een stukje karton waar hij iets op geschreven heeft.
“We hebben hier geen luxe visitekaartjes”, lacht hij. Ik zie dat hij de website op het karton heeft geschreven.
“Neem dit mee, deel het, voel je welkom en kom nog eens terug”.
Met een brok in mijn keel vraag ik hem of ik hem een knuffel mag geven.
Hij draait zich naar me toe en ik zie de 2 meest eerlijke ogen me aankijken.
“Dank je wel”, breng ik zachtjes uit.
Ik rijd weg met mijn hand op mijn hart en rode ogen. Snel door naar Frankrijk om al dit eten van overvloed te delen met nog meer mooie mensen.

Nu geniet ik al dagen van het koken met, en het uitdelen van, dit eten van overvloed. Diep geraakt en ontzettend dankbaar door deze prachtige onverwachte wending aan mijn reis, door de drive waar sommige mensen mee leven, en door de realisatie dat er écht genoeg is. Overvloed.

Daarnaast ervaar ik deze dagen ook weer dat het me fysiek pijn kan doen als dit eten uiteindelijk toch weg gegooid moet worden omdat het niet goed meer is. Oh ja, dat was iets wat me jaren geleden ook al intens pijn kon doen. Toen heb ik nog overwogen er iets mee te gaan doen. Workwise. Want als iets je zo raakt, dan ligt daar een kracht onder verborgen. Dank voor dit hernieuwde inzicht.

Overvloed!