Het is hier weer heerlijk. Centre Lothlorien blijft een geweldige plek met een heerlijke ontspannen energie en de meest prachtige natuur.

Ik merk meer dan ooit dat mijn leven de laatste jaren chaotisch en ongestructureerd is geweest, en dat ik nu echt toe ben aan wat meer structuur en rust.
Het lukt me hier heerlijk om die structuur en rust te vinden. Ik begin mijn dag met yoga met mijn lieve buurvrouw en doe daarna nog wat oefeningen, meestal aan het meer. Bijzonder om te merken hoe onwijs ik oplaad van dit buiten zijn en bewust zijn. Van Pinky heb ik 2 weken terug wat oefeningen meegekregen voor meer balans en om meer te openen. Van Tatsu kreeg ik vorige week een prachtige oefening mee om meer te gronden en hiermee te oefenen een hele lage toon te produceren. Hiermee haal ik mijn ademhaling nog dieper naar mijn basis en wordt mijn zingen nog beter. Heel fijn om deze oefeningen elke dag te doen.

Daarna ga ik op mijn gemak ontbijten, ook meestal aan het meer. Verder vul ik mijn ochtenden met wat lezen, schrijven, muziek maken en vooral buiten zijn. De ochtenden zijn helemaal voor mij, en hier geniet ik enorm van.

Meteen na de lunch ga ik de keuken in en ga ik aan de slag met het diner van die dag. Op dagen dat het menu wat minder ingewikkeld is, tref ik alvast wat voorbereidingen voor de dag erna, haal ik boodschappen of maak ik wat schoon. De keuken is mijn domein geworden. Ik ben erg blij, verrast en tevreden dat het koken me zo onwijs makkelijk af gaat. Zoveel makkelijker dan de jaren hiervoor. Ik vind er veel meer rust in, heb absoluut geen problemen meer met de grote hoeveelheden, ben veel zekerder van mijn zaak en weet elke keer een heerlijke smaak te creëren. De meeste gerechten zijn me inmiddels bekend, dus ook hier merk ik weer aan dat duidelijkheid me rust geeft. Van de mensen hier krijg ik terug dat het eten elke keer heerlijk is. Echt genieten!

Meestal ben ik zo rond 20:30 klaar met werken en de avonden vullen zich vanzelf. Vorige week was hier een prachtige week met als thema ‘De 4 windrichtingen week’. Het was eigenlijk een mini Vredes festival, met fijne mensen van over de hele wereld en mooie ceremonies om de 4 windrichtingen weer te verbinden met elkaar en met de natuur. ‘s Avonds hadden we o.a. een kampvuuravond, een avond een drumcirkel, een avond een concert van een Franse groep muzikanten die rondfietsen door Frankrijk en protesteren tegen kernenergie, en een avond een vrouwencirkel. Allemaal prachtig om mee te maken. Sowieso waren er prachtige vrouwen aanwezig deze week, en kon ik erg goed voelen wat vrouwen elkaar geven en hoe belangrijk het is af en toe alleen met vrouwen te zijn. Het geeft ons kracht en wakkert onze authenticiteit aan, om hier vanuit weer met het mannelijke te kunnen verbinden.

Eind van de week kwam een Japanse dame naar mij toe met de vraag of ze mij een healing mocht geven. Ze zei dat ze een oud trauma bij mij zag, eentje waar ik me zelf niet bewust van ben. Ik stemde in, en zo zat ik een avond bij haar voor de caravan. Het is niet te bevatten hoe het mogelijk is dat ik slechts een half uur later richting mijn kamertje liep, met het gevoel alsof er dingen open en los waren gemaakt, waarvan ik niet wist dat het kon. Dat ik de volgende ochtend wakker werd met spierpijn, omdat mijn lijf kennelijk uit de verkramping was gehaald. En dat “alleen” door wat simpele aanrakingen langs mijn ruggengraat. Er is nog zoveel dat we niet weten…

Inmiddels is de co-creatieweek hier begonnen. Een hele andere groep, een hele andere energie. Van een workshop zingen, tot songwriting, tot improv comedy, tot een stiltewandeling, tot een spel. Prachtige dingen om te delen en te ervaren. Bij mij komt de onrust af en toe weer naar boven als ik me realiseer dat ik over 1,5 week alweer naar huis ga. Vooral als de eigenaar hier naar me toe komt met de woorden “Ik hoor dat je gaat verhuizen, ik hoop dat dat betekent dat je hier naartoe verhuist?”, gaat mijn hoofd weer even alle kanten. De wereld ligt voor me open, het is alleen aan mij om mijn droom en mijn verlangen te voelen en te leven. En dat is soms nog best een uitdaging met zoveel andere mooie mensen en mooie dromen om me heen!

Op mijn vrije dag ga ik met de yogagroep mee naar een oude abdij. Een plek met een geschiedenis. Dit prachtige klooster is in de 19e eeuw een gevangenis voor vrouwen geweest. Ieder van ons loopt er in stilte rond en heeft de opdracht meegekregen te ervaren wat het met je doet om hier te zijn.

Het is bijna niet voor te stellen hoe deze prachtige plek, die één en al rust uitstraalt, vroeger zo kil is geweest. Pas als ik de expositie binnen loop en daar alle schilderijen zie van gemartelde en gevangen vrouwen, zielen die schreeuwend proberen te ontsnappen door over de muren weg te vliegen, pas dan krijg ik die figuurlijke klap in mijn gezicht.

Als we even later in het gras aan het beekje zitten en onze ervaringen uitwisselen, komt er naast dit pijnlijke gevoel, nog iets anders naar boven. Dankbaarheid. Dankbaar dat wij niet meer worden opgesloten als we bedelen of zwanger raken zonder getrouwd te zijn. Dankbaar dat we niet worden veroordeeld en dat we onze eigen keuzes mogen maken.

Het doet me realiseren dat dankbaarheid een groot goed is, wat momenteel een enorme rol in mijn leven speelt. Zo vaak kan ik liefde voor het leven voelen, vertrouwen, dankbaarheid voor al het moois dat er op mijn pad komt. En er zit ook een schaduwkant aan. Dankbaarheid is voor mij onlosmakelijk verbonden met onrust. Twijfels, onzekerheid. Ben ik wel goed genoeg en gaat het allemaal wel goed komen. Wat moet ik toch met die ene situatie aan en waarom houdt het me zo onwijs bezig en leidt het me zo af van wat er NU is. Onrust. Onrust gevolgd door een mooi moment en daarna weer een intens krachtig vertrouwen. Ze kunnen niet zonder elkaar, het is alleen zoeken naar de juiste balans. Op sommige momenten wil ik de onrust verdoemen, om me het volgende moment te realiseren dat het één niet zonder het ander kan. Als er namelijk alleen maar dankbaarheid en vertrouwen zou zijn, dan zou alles tot stilstand komen. Dan zou er niets meer nodig zijn. Juist de onrust kietelt en daagt uit om in beweging te komen. De onrust prikkelt mij om kritisch te blijven, om niet overal in mee te gaan, maar om te blijven voelen wat er voor mij klopt. Of het nu gaat over liefde, wonen of werk, het is aan mij om te blijven polsen bij mezelf of ik nog ben waar ik wil zijn. Onrust betekent dat er iets niet klopt, dat er iets om aandacht vraagt. Hierdoor kan ik mezelf blijven ontwikkelen en bij mezelf blijven, me thuis voelen bij mezelf. Want hoe verwacht ik dat ik thuis kan zijn bij mezelf, als ik niet ben waar ik hoor te zijn?

Als ik de onrust als een gids kan zien en kan luisteren naar de vraag die het mij wil stellen, dan krijg ik de kans om ermee te werken en daarna een enorme voldoening te voelen. Vertrouwen in mezelf, vertrouwen in het leven. Dankbaarheid.

Ik leerde hem een jaar of acht geleden kennen. Een vriend van een vriend van een vriendin. Zoiets. Ik zag een stoere vent met een leuk leven, een leuke baan en een leuke vriendin waar hij al eeuwen mee samen was. Hij was één van de velen die ik in die tijd ontmoette. In de jaren daarna zagen we elkaar af en toe op feestjes en bleef hij de stoere vent met een leuk leven, een leuke baan en een leuke vriendin. We vonden het altijd gezellig even te kletsen en te weten hoe het met de ander ging, maar echt met elkaar praten konden we nooit.

Nu, jaren later, ontvangt hij me als een oude vriend. Vijf minuten later zitten we op de bank honderduit te praten. We herkennen elkaars worstelingen en groei. De momenten in het leven dat je op een kruispunt staat en je bewust bent van de verschillende keuzemogelijkheden die er zijn. We praten zoals ik niet met veel anderen kan praten. Het valt ons beiden op. Het geeft me een soort vertrouwen voor de toekomst. Vertrouwen dat er steeds meer mensen zijn die over deze onderwerpen nadenken en het bespreekbaar maken. Vertrouwen dat ik nog meer mensen zal ontmoeten waar ik echt mee kan praten.
Het doet me realiseren dat dit niet meer de persoon is die ik zoveel jaar geleden heb ontmoet, dat dit niet diegene is waar ik de afgelopen jaren wel eens verhalen over hoorde. Hij heeft bewuste keuzes gemaakt en is een ander persoon geworden. Het verrast me.

Als dit mij kan gebeuren, dat ik dacht met een ander persoon af te spreken, dan ik daadwerkelijk mee afspreek, dan zou dit anderen ook kunnen gebeuren.
Ik vraag me af of het vrienden of kennissen van mij ook wel eens is overkomen. Dat ze mij na een tijd weer tegenkwamen en zagen dat ik een ander persoon was dan een tijd geleden.

Ze zeggen dat mensen niet veranderen, maar ik zie nu dat mensen weldegelijk veranderen. Als ze er zelf voor kiezen en als ze er voor open staan. Ik denk dat het een grote uitdaging is voor ons om open te staan voor de nieuwe persoon en ons niet vast te pinnen op de persoon die we denken te kennen.

Als ik later een vriendin vertel over mijn ontmoeting en inzicht, en met haar deel dat ik hem volgende maand weer zie, gebeurt het volgende:
Vriendin: ‘Echt??? Die jongen van vroeger?’
Ik: ‘Nee, die jongen van nu.’

2015 was voor mij een jaar van diepe dalen en hoge toppen. Ongelooflijk wat er veel kan gebeuren in een paar maanden tijd.

Het jaar begon met ziekte, operaties en een heftig ongeluk van mijn broertje, gevolgd door ziekenhuisbezoeken. Schrikken, geen goede start van het nieuwe jaar. Toen dat eind februari wat rustiger werd, kwam er tijd voor opleiding, werk en weekenden de natuur in. Heel fijn. In mei ontstond er onrust doordat ik wat moeite had met werk en mijn relatie in een dip kwam. We verzandden in een zoektocht, totdat eind juni mijn vriend met de mededeling kwam dat hij geen toekomst meer zag in onze relatie. Alles wat ik de afgelopen jaren had opgebouwd, zag ik in elkaar storten. Ik raakte niet alleen mijn liefde kwijt, maar ook mijn maatje en mijn lieve schoonouders, die ik tot op de dag van vandaag enorm mis. Ik stopte met mijn sport, gaf bij mijn trainingspaard en mijn bijbaan in de catering aan dat ik niet wist of ik nog veel in de buurt zou zijn, stuurde een berichtje aan al mijn lesklanten dat ik vanuit een andere regio ging werken en helaas genoodzaakt was om reiskosten te gaan berekenen (waarop helaas een groot deel besloot een instructeur dichter bij huis te zoeken) en ik verhuisde al mijn spullen terug naar het huis van mijn ouders.

Op de ochtend nadat hij de bom had laten vallen, was ik van plan gewoon te gaan werken en door te gaan. Ik ging naar mijn trainingspaard toe en zij voelde duidelijk mijn verdriet. Nog geen 5 minuten later kreeg ik van haar een enorme kopstoot. Het bloed spoot alle kanten op. Het was duidelijk. Dit was haar manier om keihard ‘STOP!’ tegen mij te zeggen. Daar ging mijn idee van door rennen en niet voelen. In plaats daarvan zat ik de eerste dagen thuis op de bank en werd ik keihard met alles geconfronteerd.

De weken daarop had ik een oppashuis, waardoor ik veel alleen was. Een enorm dubbel gevoel. Ik was blij om niet verplicht bij mijn ouders te zitten, maar het was zo stil in dat grote huis. Wat me erg goed deed waren alle lieve vrienden om me heen, die me verwenden met lieve berichtjes en chocola. Ook op mijn werk werd ik enorm lief opgevangen en van alle kanten werden me slaapplekken aangeboden. Toch was het allemaal wat te veel en stopte ik met werken bij mijn grootste opdrachtgever en met het trainen van paarden.

Begin augustus gaf ik een week ponykamp op de Veluwe. Hoewel ik niet mezelf was, was dit een week waarin ik bezig werd gehouden en mijn gedachten kon verzetten. Het buiten zijn met de kids, mijn lieve collega-instructeurs en de paarden, deed me goed.

Meteen na het kamp vertrok ik naar Frankrijk, om 5 weken te wonen en te werken op een prachtige plek. Vanaf het allereerste moment voelde ik me daar thuis, straalde ik, vertelde ik open en eerlijk wie ik was en wat me bezig hield. De keus om hierheen te gaan, is absoluut de beste die ik in 2015 heb gemaakt. Na een paar weken voelde ik dat ik weer een beetje mezelf werd. Ik had de meest geweldige mensen om me heen en schreef al na 4 dagen daar een blog met als onderwerp ‘Plek van Verbinding’. Ik leerde geweldige mensen kennen, kon mezelf zijn en alles delen, voelde me geen moment alleen en genoot van de natuur. Ohja, en ik werkte daar dus hè. Wat wil je nog meer. De laatste week daar met het VredesFestival was onbeschrijfelijk. Zoveel mooie mensen, mooie intenties en ik heb enorm veel gezongen. Een herboren passie waar ik alles in kwijt kon. Zingen is voor mij het voelen van liefde en verbinding. Met mezelf, met degene waar ik muziek mee maak, met degene die luistert.

Eind september kwam ik terug in Nederland en meteen in een rollercoaster terecht. Tijdens de Geluksroute deed ik een prachtig experiment omtrent verbinding. Datzelfde weekend sliep ik op een luchtbed in een kantoorpand en had ik enorm veel lieve mensen om me heen. De dagen erna zat ik in Zeeland bij een vriendin en vulde ik mijn dagen met wandelen, alleen of met hond/paard, langs de boomgaard of over het strand. Gedurende die dagen kreeg ik een belletje of ik meteen na mijn terugkomst wilde komen praten voor een mogelijk woon- en werkplek. Daarna ging het heel snel. Ik werkte lange dagen in de catering en sliep bij een collega. Op de laatste dag wist ik niet waar ik die avond zou slapen, maar ik had inmiddels vast een kussen en slaapzak in mijn auto liggen. Naar aanleiding van het telefoontje ging ik op gesprek en diezelfde avond sliep ik wederom op een luchtbed in een kantoorpand, waar ik de dag erna mijn eerste werkdag had. Het voordeel van deze rollercoaster is dat mijn vertrouwen in het leven enorm toe nam. Ik was niet meer bang om alleen te zijn, zonder werk te zitten of geen slaapplek te hebben. Ik hoefde me geen zorgen te maken, ik hoefde alleen maar mee te gaan in wat er op m’n pad kwam.

Oktober en november waren druk met allerlei soorten werk. Langzaam kwam ik erachter dat alle dingen waar ik vlak voor de zomer zo bang voor was ze kwijt te raken, er eigenlijk nog waren. Ik kon weer flink aan het werk in de catering, ging weer af en toe naar mn trainingspaard, pakte mijn opleiding en stage weer op, kreeg weer vragen van lesklanten, verhuisde naar een ander oppashuis voor de langere termijn, kwam erachter dat mijn nieuwe werkplek de ideale plek was om veel nieuwe mensen te leren kennen in een nieuwe stad, had een gesprek bij een groot advocatenkantoor (die mij de week daarna belden dat ze wel met mij verder wilden, waar ik toen tegen heb gezegd dat ik niet dacht mijn drang om te verbinden in die specifieke functie kwijt te kunnen…. dat was wel even spannend!) en kreeg weer contact met mijn voormalige liefde.

We maakten een afspraak voor een lunch, wandeling en gesprek, met de insteek compleet open en compleet eerlijk tegen elkaar te zijn. Gevolg: een lange en intense dag samen, een lach en veel tranen, want de waarheid doet nu eenmaal pijn. Maar bovenal ervoeren we beiden door deze open- en eerlijkheid een enorme verbinding. Overweldigend. Inmiddels zijn we 1,5 maand verder, hebben we gezien wat een impact deze insteek kan hebben, en hebben we besloten andere mensen ook uit te dagen anders te gaan communiceren. Namelijk vanuit wat er gebeurt in je lijf, en door dit echt te voelen en te benoemen. Verbinding blijkt het sleutelwoord te zijn geworden en een nieuw project is geboren. Elke dag weer vind ik het onwijs bijzonder dat wij samen van alles naar niets zijn gegaan, maar dat er kennelijk toch nog ‘iets’ zat, in niets. Vanuit dat ‘iets’ is er een hele bijzondere band ontstaan en kan ik wel zeggen dat ik mijn maatje terug heb. Hoe fijn is het namelijk om met iemand samen te groeien en te leren, die je zo door en door kent.

Inmiddels voel ik dat mijn bekende thema’s weer de kop opsteken. ‘Wat wil ik uitstralen?’, ‘ben ik wel goed genoeg?’. Ergens onwijs irritant, maar ik realiseer me ook dat de terugkomst van dit soort thema’s, betekenen dat er weer ruimte voor ze is. Op deze manier kan ik 2015 afsluiten met het gevoel dat ook 2016 weer een turbulent jaar gaat worden. Waar ik over een jaar sta, heb ik werkelijk geen enkel idee van. Ik plan maar even niet te ver vooruit. Voor nu ben ik dankbaar voor waar ik sta en wie ik om me heen heb. Het heeft geen zin me zorgen te maken over de toekomst. Wat er gebeurt, gebeurt toch wel. Een mooie quote die dit jaar meer dan ooit toepasselijk bleek: Life isn’t about waiting for the storm to pass… It’s about learning to dance in the rain.

Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst met het OV heb gereisd. Het voelt als eeuwen geleden. En wanneer was ik voor het laatst in Amsterdam? Een half jaar terug denk ik.

Vanmiddag stapte ik, strak in pak, op de trein naar Amsterdam. Op weg naar een groot advocatenkantoor voor een oriënterend gesprek. Klinkt ongeloofwaardig hè? Toch is het waar. Vervolgens stap ik in de tram op weg naar mijn broertje, voor een hapje eten. Vanuit de tram zie ik de winkels in de stad, en bedenk ik dat de stad ook wel ‘iets’ heeft. Ik bedenk het. Maar voel ik het ook? Of probeer ik het mezelf wijs te maken?

Als ik later op de avond met de bus en de trein weer richting huis ga, voel ik de spanning in mijn lijf. Hij was al eerder aanwezig, maar nu voel ik het pas echt. Zodra ik de stad in ga, ben ik op mijn hoede. Zeker nu het donker en regenachtig is voel ik dat ik hier liever niet alleen zou zijn. Ergens is daar de opluchting als ik het perron op loop en daar andere mensen zie staan. Aan de andere kant ervaar ik ook hoe iedereen in zijn eigen wereld leeft, hoe weinig contact er wordt gemaakt. Al met al voel ik me er niet echt veiliger door.

Het zal nu wel weer even extra spannend zijn na alle aanslagen van afgelopen week. Ik volg al jaren geen nieuws meer, kijk geen tv. Als er echt iets gebeurd, dan hoor je het toch wel. Dat bllijkt. Ik heb nog geen beeld gezien van wat er is gebeurd vorige week. En toch merk ik dat ze, wie dat dan ook mogen zijn, precies bereiken wat ze willen: Het zaaien van angst. Ik voel de drang naar verbinding met anderen. Anderen die er net zo in staan als ik. Geen oorlog willen, maar liefde en verbinding. Geen geweld met geweld bestrijden, het wordt er alleen maar erger door. Ik betrap mezelf erop dat ik bedenk wat ik zou doen als er oorlog uit zou breken, wie ik op zou zoeken om samen mee te schuilen, en wat ik zou doen om de oorlog en de angst tegen te gaan. Om de mensheid te laten voelen dat het anders kan. Een tegenbeweging. Ik realiseer me dat mijn opa’s en oma’s ook in het verzet zaten in de Tweede Wereldoorlog. Gek eigenlijk, dat het ‘verzet’ heet. Verzet klinkt als weerstand, klinkt negatief. Terwijl het wat mij betreft juist gaat om verbinding en liefde. Als iedereen ter wereld zou handelen vanuit liefde, in plaats van uit angst, dan zou er geen oorlog zijn. Ik hoop dat meer en meer mensen zich dat gaan realiseren, zodat al dat onnodige geweld echt door iedereen als onnodig wordt ervaren.

Oorlog, een thema wat al zo lang speelt. Vrede, zo’n mooie missie. Ik heb er de laatste maanden zo vaak over gezongen, dat het echt een missie lijkt te zijn geworden om het uit te dragen.

“Als de oorlog komt, en als ik dan moet schuilen, mag ik dan bij jou?”

“Come and sing a simple song of freedom. Sing it like you’ve never sung before. Let it fill the air, tell the people everywhere. We, the people here, don’t want a war.”

Op een vrije ochtend maak ik een wandeling door het bos. Het is er heerlijk stil en ik geniet van de prachtige herfstkleuren. Ik pak ergens een eikeldopje op van de grond. Ik kijk er eens van verschillende kanten naar, fluit er eens op en loop dan verder. Een stuk verderop raap ik een eikel op van de grond. Na er even naar te hebben staan kijken, probeer ik de eikel in het dopje te doen. Het past niet. Ik loop verder. Terwijl ik om me heen kijk en nieuwe paden insla, speel ik met mijn hand nog wat met het dopje en de eikel. Ze passen nog steeds niet in elkaar. Dan hoor ik *krak* en zie ik dat het dopje gebroken is. ‘Was dat nou echt nodig?’, vraag ik mezelf af?

Ik sta stil en laat het inzicht even binnen komen. Soms wil ik zo graag dat iets past, gaat of werkt, dat ik een averechts effect bereik. Ik wilde zo graag 2 prachtige onderdelen samen brengen, dat ik ze juist kapot maakte. En nee, natuurlijk was ik niet bewust bezig met hoe belangrijk het voor me was om deze 2 perfect passend te krijgen. Daar gaat het niet om. Het gaat erom dat het me deed realiseren dat dat met andere dingen soms wel zo is. Dat het niet perfect is als iets niet past. Dat ik op zoek ben naar perfectie. Maar dat juist dat streven naar perfectie zorgt dat dingen kapot gaan. Terwijl ze eigenlijk al perfect waren. Dat niet altijd alles precies past. Dat de dingen eigenlijk juist perfect zijn in hun imperfectie. Mijn favoriete quote:

‘Laat de volmaaktheid los, in alles zit een barst. Zo komt het licht naar binnen.’

En toch doe ik soms te hard mijn best. Wil ik te graag dat het perfect is. Grote les: Goed is goed genoed. Want met al dat streven maak je soms meer kapot dan je lief is en eindig je met minder dan je had. Hoe prachtig de intenties ook waren.

Vaak genoeg gaat dit onbewust. Zie je het pas achteraf.  Doe je het niet expres. Ik las net een artikel wat dit beschreef als een ‘innerlijk moeten’. Zonder dat we ons ervan bewust zijn, stralen we uit dat iets ‘moet’ lukken, moet werken, moet passen. En juist die innerlijke dwang zorgt voor weerstand, zorgt ervoor dat het dopje breekt.

Je kan zelfs nog een stukje verder gaan en je afvragen waarom het zo belangrijk is dat iets lukt of werkt. Het is een soort afhankelijkheid. Alsof je een mislukkeling bent als het niet past of perfect is. Hiermee maak je jezelf afhankelijk van het resultaat en voel je je waardeloos als het niet gaat zoals je wilde. Je wilde te graag. Je MOEST slagen. Dus deed je steeds harder je best. Steeds meer druk, steeds meer verwachtingen, steeds meer weerstand. Tot het niet langer uit te houden is en uiteen spat.

Mijn les voor nu: Goed is goed genoeg. Als de dingen niet passen, is dat kennelijk wat er op dat moment nodig is. Als je daar rust in kan vinden kan je vertrouwen op wat er komt, verwachtingen loslaten en inzien dat de perfectie vanuit jezelf komt, dat je daar niets of niemand anders voor nodig hebt.