Verliefd op het leven. Op de maan, de sterren, de bomen, de dieren en op alle prachtige mensen die ik ontmoet. Opeens zie ik wat het is, wat me zo aantrekt in sommige mensen. Het is het volledig aanwezig zijn in het moment. Het is de onverdeelde aandacht, het opgaan in wat er is, het is het uitstralen van de liefde voor het leven, het volledig zijn. Het voelt liefdevol en dankbaar, me te realiseren dat ik dit alleen kan zien in iemand, wanneer ik het herken, wanneer ik iets van mezelf herken. Het maakt me nedering. In deze alles omvattende liefde voel ik ook de geraaktheid, waarin alles binnen komt. Zo open. Zo kwetsbaar en zo krachtig tegelijk. Ik voel me intens verbonden en ontzettend eenzaam. Ik voel me super krachtig en groot, en tegelijkertijd zo nederig en klein. Wanneer ik hierin de tranen voel komen kan ik mijn lijf een heldere beweging voelen maken, hoe het zich op mijn knieën laat vallen, hoe het onder deze hemel, onder deze boom en voor deze prachtige zielen, buigt en nederig fluistert: “Mag ik van je houden?”.

Thuis en ontroerd. Steeds meer wordt me helder waar het in dit leven om gaat. Een prachtig en intens weekend gehad. Een retreat met een opbouw waar ik niets anders dan een diepe buiging voor kan geven. Over liefde voor mezelf, over in de spiegel de liefde van mijn leven ontmoeten . Over The Wheel of Consent. Me bewust worden van waaruit ik iemand opzoek, contact opneem of iemand knuffel. Doe ik het voor mezelf? Voor de ander? Is het vrij of zit er een soort dwang of claimen achter?

Over intimiteit en seksualiteit. Over alle trauma’s en taboes. Wat heb ik een diep respect voor de mensen die een lang weekend met een groep op pad durven te gaan om naar hun angsten, taboes en patronen te kijken. Die durven te delen, durven te huilen. Pff en wat ben ik mezelf weer tegen gekomen. Op één ochtend de ogen uit mijn hoofd gehuild en in de groep gedeeld welk trauma er werd aangeraakt….. EN hier doorheen willen, dit aan willen en durven kijken, omdat ik weet dat dit een veilige setting is om ernaar te kijken. Angst, schaamte, verkramping, eenzaamheid. Dezelfde avond mezelf intens verbonden voelen met mezelf. In de groep zijn, en toch helemaal op mezelf. Weten dat ze er zijn en geen contact zoeken. Mijn eigen stroom volgen. Genieten van en met mezelf. Voelen dat ik niemand nodig heb om me op te vangen. Dat ik dat zelf kan. En dan, vanuit die verbinding met mezelf een prachtige ontmoeting, waarna ik volledig vervuld en boterzacht mijn bedje in duik en de volgende ochtend met datzelfde gevoel weer opsta. Zonder dalen geen toppen.

En dan het moment dat ieder weer zijn eigen weg gaat. Ik heb een hekel aan afscheid nemen. Hoe zou het zijn als we het geen ‘afscheid’ noemen, maar als we elkaar vanuit het diepst van ons hart kunnen bedanken…. en elkaar dan weer los laten. Een beetje pijnlijk misschien, maar de meeste tranen zijn vanuit oprechte dankbaarheid. Wow, wat ontzettend waardevol om deze mensen dit weekend te ontmoeten en elkaar te helpen groeien. Om elkaars pijn te zien. En om elkaar daarna weer los te laten en deze bergjes met liefde, die we zijn geworden, elk hun eigen weg te laten gaan en hun liefde te delen met de wereld.

Ik denk dat dat is wat het leven is. A constant meeting and a constant letting go. Zonder jezelf vast te klampen, zonder de ander de schuld te geven. Het gaat om elkaar helpen onszelf te leren kennen. Het gaat om overgave en helemaal aanwezig zijn in het moment. Het gaat om dankbaarheid voor wat is en om eren dat wat niet meer is, is geweest. Het gaat om verantwoordelijkheid nemen voor mijn keuzes, mijn leven, mijn pijn. Elk moment heb ik opnieuw de mogelijkheid om te kiezen hoe ik in dit leven wil staan. Natuurlijk kan ik hem de schuld geven, als de man waar ik van houd, iets doet of zegt wat me pijn doet. Natuurlijk kan ik zeggen dat hij een klootzak is. Maar wat nou, als ik kan zien dat wat hij doet of zegt, iets triggert in mij. Dat hij me geen pijn doet, maar dat zijn woorden of daden pijn aanraken die al in mij zit. Dan opeens kan ik kiezen wat ik met deze observatie doe. Ik kan ervoor kiezen hem uit te maken voor klootzak, of ik kan ervoor kiezen te kijken naar die pijn die in mij zit….. en deze te helen. Zo kan ik hem zelfs bedanken, dat hij zichtbaar voor me heeft gemaakt waar nog ergens pijn in mij zit. En dan hoeft hij niet weg uit mijn leven omdat “hij me pijn doet”, maar is hij een spiegel en een trigger en is ons contant voor mij een manier om mezelf nog beter te leren kennen. Zo kan ik vrij worden van al mijn overtuigingen, patronen en angsten. En nee, dat is geen vlakke weg. Net zoals afgelopen weekend geen geasfalteerd pad was.

“At some point, you have to make a decision. Boundaries don’t keep other people out, they fence you in. Life is messy, that’s how we’re made. So you can waste your life drawing lines or you can live your life crossing them. But there are some lines that are way too dangerous to cross. Here’s what I know. If you’re willing to throw caution to the wind and take a chance, the view from the other side… is spectacular.” ~ Meredith Grey.

En toch is dit in mijn ogen waar het om gaat. Mezelf leren voelen, mezelf leren kennen, het goed hebben met mezelf. Vrij worden in wat ik doe. Naar mezelf durven kijken en van hieruit de verbinding aangaan, want in het contact gebeurt het. Afhankelijk en vrij, zelfstandig en in verbinding. “Walking alone, together, alone” ~Jeff Foster.

Stralend wacht je me op op het perron. Ik kan niet anders dan lachen als ik je zie. Ik ga tegenover je staan en produceer een zachte en verlegen “Hey”. Je blijft me stralend aankijken. Ik zie meteen dat je van plan bent de tijd te nemen.

Je wenkt me om te gaan lopen en we bewegen ons richting het natuurgebied. Het is nog wat onwennig, alsof de echte ontmoeting nog niet heeft plaatsgevonden. Veelal is er stilte. Ik vind het niet erg en ik weet dat dat voor jou ook geldt.

Eenmaal in de natuur kijk ik m’n ogen uit. Als ik een “Wow” uit, kijk je verrukt mijn kant op. Je geniet zichtbaar, wanneer ik geniet. Wanneer je het pad af gaat laat ik me leiden. Lenig begeef je je door het mulle zand en langs obstakels. Ik vind het prima om te volgen, jij kent vast de weg.

Na enige tijd komen we bij een omgevallen boom naast een veld met prachtige paarse bloemen. Jij gaat op de boom zitten en ik loop een klein stukje door, waar ik stil sta en geniet van hoe de wind met het gras en de paarse vlekjes speelt. Magisch.

Als ik na verloop van tijd omkijk naar je, zegt je blik genoeg. Ik glimlach en loop naar je toe, om tegenover je te gaan zitten. Even kijken we elkaar aan, dan leg je je hand uitnodigend op de boom voor me neer. Ik weet wat je bedoelt.

Langzaam strek ik twee vingers uit naar je hand. Ik voel je dunne vingers, je nagels, je knokkels, de warmte van je hand. Ik ga op in het ontdekken. Onze vingers vinden elkaar. Eerst van één, dan van beide handen. Eén met het moment.

Geen idee na hoeveel tijd, staan we op en pakken we onze tassen. Ik voel dat de spanning van mijn schouders is gegleden. Vrijwel meteen lopen we een hekje door. Ik moet hardop lachen om het bordje ‘Einde Speelterrein’. Jouw reactie: “Nu begint het echte werk”. We lachen en je pakt mijn hand. Onze reis is begonnen.

“Hoe was je dag?”
“Goed. Ik heb wat gewerkt en ik heb geluncht met die man die ik vorige week op dat feest ontmoette.”
“Oh, wat leuk! Hoe was dat?”
“Wel gezellig, al schoot ik enorm in de weerstand omdat hij het continu een date noemde.”
“Wat veroorzaakt de weerstand?”
“Nou, ik date eigenlijk helemaal niet.”
“Haha, nou volgens mij date jij meer dan je door hebt.”
“Hmm, wat is een date?”

Dit gesprek vond een paar maanden geleden plaats. In de maanden die volgden heb ik verschillende mannen ontmoet. Ik was vroeger een beetje bang voor mannen. Door het fijne bewuste netwerk waar ik in terecht ben gekomen en de vele verbindende workshops die ik afgelopen jaar heb gevolgd, ben ik me steeds meer op mijn gemak gaan voelen in de buurt van mannen. Sterker nog, in een workshop setting voel ik me inmiddels zo vertrouwd dat ik nog weinig van de angst merk. Ook het paadje wat ik de tweede helft van 2016 met een bewuste man heb gelopen, heeft bijgedragen aan mijn vertrouwen op dit vlak. Toen dat paadje begin dit jaar eindigde, sprak ik de wens uit deze stappen voort te zetten en mezelf nog meer te ontwikkelen.

Ik ‘ken’ inmiddels aardig wat mensen, waardoor ik natuurlijk contact met verschillende mannen kreeg. Ik ontmoette de afgelopen maanden verschillende mannen voor een drankje, lunch, een dagje sauna of een wandeling. Allemaal mannen die ik eerder in een fijne setting had ontmoet. Stuk voor stuk fijne mannen, stuk voor stuk mooie ontmoetingen. Ik kwam mezelf tegen. Ik ervoer angst, weerstand, vertrouwen, rust, ik merkte dat ik moeite had dingen uit te spreken, ik werkte daaraan en zag mezelf groeien, ik nam even afstand. Het was bijzonder om te ervaren hoe 2 verschillende mannen hetzelfde kunnen zeggen, en me dat een compleet ander gevoel kan geven. Ik voelde mezelf krachtiger worden, welkom, gezien. Met alle mannen heb ik nog af en toe contact en dat is fijn. Bij sommigen zit er wat meer lading op dan bij de ander. Dat voelt ook logisch, de ene ontmoeting was intenser dan de ander. Soms had ik het gevoel dat ik écht bij iemand naar binnen mocht kijken.

Het fascineert me. Wanneer is er contact? Wanneer is iemand echt? Wat heeft iemand nodig zichzelf echt te laten zien?

What’s the message behind the eyes?
What’s the message behind a smile?
What’s the message behind a touch?

De ontmoetingen noemde ik steeds ontmoetingen, of afspraken. Geen date, zoals je eerder las.

Afgelopen week stuurde ik die vriendin van de inleiding een berichtje. Zodra het bericht verzonden was werd ik me bewust van wat er stond:
“Ik heb volgende week een date!!”

Waarom nu wel? Wat maakt dat ik deze afspraak benoem als date?

Bij elke afspraak voelde ik een bepaalde nieuwsgierigheid naar de persoon waar ik de afspraak mee had. Dat is voor mij een vereiste. Als die nieuwsgierigheid er niet is, is er geen reden om wat af te spreken. Bij de man van deze ‘date’ voel ik extra nieuwsgierigheid. Ik voel een verlangen hem te leren kennen, contact te hebben, hem te doorgronden, ik voel een verlangen dichter bij hem te zijn. Dit verlangen is sterker dan ik de afgelopen maanden heb ervaren bij één van de andere mannen die ik ontmoet heb. Het is een andere intentie. De tijd tot de date lijkt langzamer te gaan. En dit verschil, dit beetje extra, markeert voor mij kennelijk het onderscheid tussen een afspraak en een date. Wow, wat gaaf dat ik mezelf steeds een beetje beter leer kennen, ook op dit vlak!

Wat is voor jou een date?

Het is bijna elf uur. Moe na heerlijke dagen besluit ik dat het tijd is om richting bed te gaan.

Ik loop de trap af om de paarden hun laatste portie hooi voor de nacht te geven. Beneden pak ik een kruiwagen en word ik meteen vergezeld door mijn twee vriendjes: Hond en kat. Met z’n drieën lopen we het donkere zandweggetje op terwijl ik met een zachte “Hey jongens” de paarden begroet. Ik sta tegenover de prachtige merrie terwijl ik wat hooi uit de kruiwagen pluk, wanneer ik haar ineens voel en zie verstijven. Onmiddellijk ben ik alert. Ik volg haar focus en zie in de verte iemand aan komen lopen. “Het is oké meisje”, mompel ik, terwijl ik me bewust ben van mijn eigen spanning. Ik ben niet bang in het donker, ik ben wel alert als ik onverwachts in het donker niet alleen blijk te zijn. Dezelfde alertheid wanneer ik ‘s avonds door de stad loop. Net als de paarden voel ik me dan toch een prooi.

Tegen de tijd dat mijn kruiwagen leeg is, is de schim omgedraaid en beweegt deze weer langzaam van ons af. Ik voel een zucht en een vraag opkomen. “Waarom?”. De trouwe viervoeter die naast me heeft rondgelopen kijkt me vragend aan. “Oké”, zeg ik, en we lopen nog een stukje de weg af, de andere richting op. Een klein stukje, dan weer terug richting huis. Eenmaal weer bij de paarden geniet ik van het rustgevende geluid van hun tevreden malende kaken. Er lijkt niets meer van de spanning van net over te zijn. Dan komt de kat weer tevoorschijn en beweegt zich als koorddanser voort over het dunne hekwerk vlak voor de neus van de paarden, die door dit schouwspel toch een snurk produceren. Nog wel iets spanning dus. Ik lach om de interactie tussen de verschillende wezens. Ik voel nog steeds lichte spanning in mezelf en ik denk aan een quote die ik laatst las: “You’re not afraid of the dark, you’re afraid of what’s in it”.

Ik loop het terrein weer op en plof op de bank onder de hooiberg. Het is bijna volle maan. Eerst springt de hond op schoot, dan de kat. Ik lach om ze. Het is een ontspannen lach, een dankbare lach. Ik laat mijn gedachten nog even gaan naar de prachtige avond die ik gister had. 24 uur geleden was ik op een heerlijke plek met liefdevolle mensen en warme ontmoetingen. Ik voel mezelf nog gloeien van de liefde en warmte. Ik ben in een prachtige wereld terecht gekomen. Dankbaar.

Ik hoor een berichtje binnenkomen op mijn telefoon.      2 zelfs. 1 van een dierbare vriendin, 1 van een lieve vriend. Wat fijne uitwisselingen, terwijl de kat ligt te spinnen op mijn schoot en de hond vlak achter me is gaan liggen. Ik ben hier thuis. Een telefoongesprek met een man waar ik veel van houd. Ik laat me steeds weer raken. Wanneer we ophangen voel ik alles tegelijk. Liefde, verdriet, dankbaarheid. Het voelt fijn om te delen, om me verbonden te voelen. Ik adem diep in. Brr, inmiddels is het ook wel koud geworden. Met een aai over het hoofd van mijn 2 vriendjes en een laatste blik op de maan, stap ik naar binnen. Dankbaar voor dit einde van de dag.