Twee maanden geleden werd ik gebeld door een dame die wat hulp nodig had met de pony van haar dochters. Beide meiden waren inmiddels wat angstig geworden voor de temperamentvolle sportpony en op de manege waar de pony staat, kregen ze niet de hulp die ze nodig hadden.

Inmiddels hebben ze enorme stappen gemaakt. Ze zijn aan de slag gegaan met het kunnen aanraken van de pony, zonder dat ze je zo ongeveer op eet, ze kunnen nu met haar over het terrein wandelen en ze kunnen haar in de paddock wat beweging geven, iets wat ze nooit eerder hadden geleerd. Maar het meest belangrijke in mijn ogen: De pony is inmiddels verhuisd van haar dichte stal, zonder mogelijkheid tot contact met soortgenoten, naar een weiland aan de overkant van de weg. Hier kan ze zomer en winter, dag en nacht buiten staan in een kudde van 7 pony’s. Ze hebben een overdekte schuilstal met een lekkere stro laag en onbeperkt hooi. De pony begint op te leven en de meiden beginnen hun vertrouwen in deze geweldige pony terug te winnen.

Toen ik een paar weken terug bij ze was, liet de pony zich in de wei niet benaderen. Met de oudste van de twee zusjes ben ik ermee aan de slag gegaan om haar te laten zien wat er gebeurt als je recht op je pony afloopt om haar mee te nemen. Ze vond het mega interessant en samen hebben we drie kwartier in het weiland doorgebracht, waarna we de pony makkelijk konden benaderen en haar mee konden nemen.

Als ik twee weken later aan kom rijden voor onze volgende afspraak, zie ik dat de 14-jarige net het hek van het weiland open doet met het halster in haar hand. Op weg naar haar pony. Ik parkeer de auto en besluit even buiten het land, onder een boom te blijven staan. Even observeren hoe het gaat.

Ik zie hoe ze heel rustig richting de pony’s loopt. Met een ommetje, en eerst even een andere pony aaien. Op het moment dat ze vlakbij haar eigen pony is, draait deze weg en gaat 10 meter verderop staan. Nu wordt het interessant. In alle rust loopt ze een beetje rond en doet precies wat we twee weken geleden hebben geoefend. Ze loopt in een cirkelvormige beweging en stopt zodra haar pony naar haar kijkt. Ze benadert haar pony…. en loopt weer een stukje weg. Als ze op twee meter afstand kan komen blijft ze staan, kijkt ze naar de grond en strekt ze uitnodigend haar hand uit. De pony ruikt aan haar hand en als een ware horse-woman draait de 14-jarige zich om en loopt ze weer een stukje weg. Dit herhaalt ze een paar keer, tot ze de pony kan aaien. Ze zoekt haar fijne kroel-plekje en loopt weer weg. De pony staat geïnteresseerd te kijken. Nadat de 14-jarige dit een paar keer heeft herhaald, kan ze rustig het halster om doen en met pony en al naar mij toe lopen.

Ik sta nog steeds onder die boom, te glunderen van trots. Wow, prachtig hoe iemand van deze leeftijd met zoveel geduld en feeling met haar pony om gaat. Super trots en vereerd om deze combi te vergezellen op hun reis!

Onlangs was ik voor het eerst bij iemand die mij had benaderd omdat ze met haar paard tegen nogal wat obstakels aan loopt.

Als ik normaal gesproken bij een nieuwe lesklant kom, dan kijk ik naar de wisselwerking tussen mens en paard en naar de fysieke gesteldheid van beide, en geef ik aan de hand daarvan oefeningen mee. Meestal zijn dat oefeningen om de communicatie te verbeteren. Dit keer was het anders. Aan alles zag ik dat er voor échte communicatie nog geen ruimte was.

In plaats daarvan zijn we naar het grotere plaatje gaan kijken. Zijn kudde, zijn stalling, zijn stalondeugden, de plekken waar hij in paniek raakte. Binnen 5 minuten confronteer ik haar al met een groot probleem, in mijn ogen. Het paard staat er alleen. In de wijde omtrek is geen ander paard te bekennen. Ik vertel haar over het kuddegedrag, de zoektocht naar veiligheid en de alertheid die de afwezigheid van deze veiligheid met zich mee kan brengen. Ik realiseer me dat ik haar hiermee meteen in de weerstand kan krijgen, maar ik neem het risico. Het is voor mij belangrijk dat ze dit weet.

Vervolgens laat ik haar haar paard benaderen en kijk ik naar de wisselwerking. Ik laat haar een rondje met hem wandelen, eerst aan een touw, daarna los. Zodra er contact is zie ik een fijn en open paard. Ik vraag haar zijn deken af te halen, zodat ik zijn lijf kan bestuderen. Ik bekijk hem en voel waar zijn pijnpunten zitten. Hij reageert heftig als ik hem aanraak bij zijn neus, hals en elleboog. Ik maak contact met deze, en andere plekken. Ondertussen vertel ik haar wat ik doe. Ik vertel wat ik voel en ik vertel hoe ik zie of zijn reactie voortkomt uit pijn of uit een ‘niet willen’. Ik vertel hoe ze hiermee om kan gaan, hoe ze zijn weerstand kan begrijpen en om kan buigen. Hoe ze hem kan leren te ontspannen en zo van de druk af te komen. En bovenal vertel ik haar hoe belangrijk het is dat ze hem leert kennen. Dat ze hem gaat aaien, borstelen met haar handen, om zijn lijf te leren kennen. Dat ze bij hem in de bak gaat zitten om te kijken hoe hij beweegt en reageert. Dat ze leert wat, voor dit paard, normaal is.

Twee uur later vertrek ik weer. Tevreden. Ik heb gezegd wat mijn mening is, wat mijn beeld is van deze situatie. Ik heb een ander advies gegeven dan normaal, andere ‘opdrachten’ meegegeven dan normaal. Geen communicatie opdrachten, maar samen zijn en elkaar leren kennen. Ik voel me tevreden. Ik heb hier écht iets waardevols mee kunnen geven.

3 dagen later spreek ik de ostheopate naar wie ik de eigenaresse van het paard heb doorverwezen. Ze vertelt me dat ze eergister meteen werd gebeld met de vraag of ze op korte termijn langs kon komen…. en dat ze gister al bij ze is geweest voor een behandeling. Wow, dit zijn mensen die ik kennelijk heb geraakt met mijn woorden, en die écht het beste met hun paard voor hebben. Ze vertelt me dat het paard er na de behandeling meteen al heel anders bij stond. Wow.

Als ik 2 weken later weer bij deze dame en haar paard kom, wordt het plaatje echt compleet. De eigenaresse heeft zijn ijzers er onderuit laten halen, ze heeft een pony als vriendinnetje voor hem gekocht, en ik zie niet langer het oogwit bij het paard, maar een ontspannen, tevreden houding. Kippenvel. Dit is waar ik het voor doe. Blijere mensen en blijere paarden!

Toch even leuk om te laten zien dat we nu zesde van ze wereld zijn in de online league van 2015!

Nog even en het officiële Horse Agility trainerschap is in de pocket! 🙂

klik op de foto voor de vergroting

Nog geen maand na mijn vorige blog over Horse Agility, wil ik graag deze wedstrijd met jullie delen. Dit filmpje is van vorige week, het parcours staat er weer onder en het is een hoger level dan vorige maand. Dit kan je o.a. zien aan de hoeveelheid draf die er in zit.

Ik kan alleen maar zeggen dat ik super trots ben op Pebbles!! Door deze eerste plaats hebben we er meteen 24 punten bij. Hoppa! 🙂

Na mijn vorige post over Horse Agility wilde ik jullie een beeld geven van wat zo’n wedstrijd inhoudt. Elke maand kan je online met wedstrijden meedoen. Dit wil zeggen dat je het parcours voor die maand kan vinden op internet en ‘thuis’ kan oefenen. Wanneer je het goed genoeg vindt, laat je iemand filmen en het filmpje stuur je in. Hier word je op beoordeeld.

Het parcours staat vast en voor elk obstakel krijg je punten, gebasseerd op de effectiviteit en je horsemanship skills, bij het uitvoeren van de opdracht.

Om jullie een beeld te geven vind je hieronder het filmpje van onze wedstrijd van afgelopen januari. Het parcours, zoals te vinden op de website, vind je eronder (klik erop om te vergroten). Voor deze wedstrijd hadden we samen 98 punten, waardoor we meteen werden gepromoveerd naar het volgende level. Moeilijke parcoursjes met hogere snelheden, langer stilstaan, meer afstand en achterwaarts, zullen dus volgen. 🙂

Ken je dat, die parcoursjes voor honden, waarbij de honden door tunnels heen crossen, over een brug of een wip heen gaan, slalommen, stil moeten zitten op een aangewezen plek, enz? De meeste van ons hebben wel eens over deze behendigheid gehoord. Minder bekend, in Nederland althans, is dat agility niet alleen voor honden, maar ook voor paarden is!

Sinds ik betrokken ben bij ‘Boerderij op IJburg’, heb ik ook de beschikking over een aantal leuke pony’s, die fijn met elkaar in de kudde leven. Omdat we met de kinderen die ‘Ponymaatje’ bij ons zijn, ook wel eens een parcours met gekke obstakels neerzetten, leek het me erg leuk me hier verder in te verdiepen. Met Iris was ik hier al weleens mee bezig, maar nu ben ik ook gestart met onze eigenwijze pony Pebbles, die toch wel wat extra training kon gebruiken. Afgelopen december zijn we gestart met Horse Agility wedstrijden, om mezelf hopelijk later dit jaar, Horse Agility Accredited Trainer te mogen noemen.

Iedereen die met de wedstrijden start, begint in het Starter Level, en de opdrachten worden steeds moeilijker. Zo begin je met het hele parcours in stap. Naarmate je verder komt met de wedstrijden, worden er steeds meer stukken draf verwacht. Ook een aantal seconden stil staan, achterwaarts, zijwaarts en zelfs galop, komen in de wedstrijden terug. Het doel is dat je paard gewillig en zonder angst met je mee loopt door het parcours. Je krijgt dan ook minpunten als je druk op je lijn zet. Het toewerken naar het werken in vrijheid wordt zo extra gestimuleerd! Het parcours is iedere maand weer anders en iedereen kan mee doen, ongeacht de trainingsmethode die je gebruikt. Hierdoor kan je goed werken aan de relatie met je paard en geeft het mooie handvatten om te trainen met een doel, en om je training erg afwisselend te houden!