Overvloed

Posted on July 31, 2017 by admin

Afgelopen vrijdag. Bram en ik komen na een slechts een paar uur rijden aan in België, op de ecologische boerderij waar onze wegen zich voor nu scheiden. Ik loop met hem en zijn bagage mee het erf op en we worden hartelijk ontvangen door twee mannen. Ik neem nog even een kijkje in één van de schuren en het verbaast me niet dat er een eco toilet is met zaagsel. Na een knuffel stap ik weer in de auto, maar nog voor ik de auto kan starten komt Bram weer aan gerend, gevolgd door één van de mannen die ons eerder ontving.
“Wil je nog wat eten voor je weer gaat?”
Het is lunchtijd.
Ik bedank vriendelijk met de woorden dat ik eten bij me heb en nog een lange reis te gaan heb, dus ik liever verder reis.
“Dan haal ik wat voor je om mee te nemen”, zegt de jonge man.
Dat is lief. Ik stap weer uit de auto en loop achter hem aan het terrein weer op.

Daar wacht een oudere man ons op. Hij kijkt me aan en zegt: “Jij bent de chauffeuse? Neem wat te eten mee!”
Er wordt een koelcel open getrokken en een houten kist vol gedaan met paprika, tomaat, courgette, boontjes, kool, appel en wortel. Een flinke hoeveelheid groenten.
Ik vraag of dit allemaal van eigen land is, waarop me wordt verteld dat het deels van eigen land, en deels van biologische supermarkten komt.
“Neem nog maar wat meer mee. Je bent vast niet alleen in Nederland?”, vraagt de oudere man.
Ik zeg dat ik niet naar Nederland ga. Dat ik onderweg ben naar Frankrijk om weer een paar weken door te brengen op Centre Lothlorien, waar ik met bewuste mensen zal zijn en ook veel zal koken. Hij kijkt me verrukt aan en vraagt nog even door naar deze plek en naar het aantal mensen wat er op dit moment is.
“Een stuk of 50 denk ik”, zeg ik.
Hij wenkt me. “Kom mee!”

Bram en ik kijken elkaar verbaast aan en volgen hem een donkere schuur in. We gaan nog een deur door en komen in een soort voorraadkelder, waar ik ontelbaarveel dozen zie staan met biologisch eten.
De man haalt een paar dozen met mozzarella tevoorschijn en biedt me deze aan. Ik zeg dat ik me wat bezwaard voel en hij legt uit dat deze voorraad allemaal overvloed is. Eten van biologische supermarkten, dat niet meer verkocht wordt, komt hier terecht. Dagelijks komen er 10 tot 15 chauffeurs langs die allemaal eten mee krijgen. De mensen hier op Plukrijp leven van de overvloed, zonder geld. Al 10 jaar lang.
“Parkeer je auto maar even naast de deur, dan krijg je een paar dozen mee”, zegt hij.
Ik ben er stil van.
“Ik meen het”, zegt hij. “Dinsdag moet dit allemaal weg zijn.”
Ik kijk rond en zie de enorme hoeveelheid eten. Ik denk aan de mensen die ik hier in Frankrijk blij mee kan maken…. en ik haal de auto.
Binnen no time staan er stapels met dozen klaar om in de auto gezet te worden. En er blijven maar dozen bij komen.
Ik moet de lieve man echt afremmen, hij blijft maar spullen halen.
Een paar minuten later staat de achterbank vol met dozen met vegan yoghurtjes, crème fraîche, soja toetjes, mozzarella, thee, tofu burgers en verse roomkaas. Alles biologisch.
“Wow”, kan ik alleen maar uitbrengen.
De man loopt nog eens naar me toe met een stukje karton waar hij iets op geschreven heeft.
“We hebben hier geen luxe visitekaartjes”, lacht hij. Ik zie dat hij de website op het karton heeft geschreven.
“Neem dit mee, deel het, voel je welkom en kom nog eens terug”.
Met een brok in mijn keel vraag ik hem of ik hem een knuffel mag geven.
Hij draait zich naar me toe en ik zie de 2 meest eerlijke ogen me aankijken.
“Dank je wel”, breng ik zachtjes uit.
Ik rijd weg met mijn hand op mijn hart en rode ogen. Snel door naar Frankrijk om al dit eten van overvloed te delen met nog meer mooie mensen.

Nu geniet ik al dagen van het koken met, en het uitdelen van, dit eten van overvloed. Diep geraakt en ontzettend dankbaar door deze prachtige onverwachte wending aan mijn reis, door de drive waar sommige mensen mee leven, en door de realisatie dat er écht genoeg is. Overvloed.

Daarnaast ervaar ik deze dagen ook weer dat het me fysiek pijn kan doen als dit eten uiteindelijk toch weg gegooid moet worden omdat het niet goed meer is. Oh ja, dat was iets wat me jaren geleden ook al intens pijn kon doen. Toen heb ik nog overwogen er iets mee te gaan doen. Workwise. Want als iets je zo raakt, dan ligt daar een kracht onder verborgen. Dank voor dit hernieuwde inzicht.

Overvloed!

Angst, taboe én noodzaak van fysiek contact

Posted on July 1, 2017 by admin

Als ik ‘s avonds thuis kom dartelt de hond vrolijk om me heen. Heerlijk dat er iemand is die zo blij is dat ik er ben. Ik ben tevreden over mijn avond, dus onze mindsets passen bij elkaar. Samen geven we de paarden eten en lopen we nog een rondje door het donkere bos. Even de kruiwagen vullen met hooi voor morgenochtend. Hond en poes, die al in de stal zat te wachten, geef ik nog wat te eten. Terwijl ik ze hoor smikkelen loop ik naar buiten en ga nog even op een stoel zitten. Ik geniet van wat sterren en de rust. Als mijn viervoetige vriendjes uitgegeten zijn, zouden ze makkelijk hun weg kunnen vervolgen. Op jacht de duisternis in, of hun warme plekje voor de nacht opzoeken. Toch verschijnen ze snel na elkaar door de deuropening. Poes springt op de tafel voor me, hond gaat vlak achter me liggen. Het voelt heel erg verbonden. Een mooi voorbeeld van dat er geen woorden nodig zijn. Als poes op mijn schoot springt, hoor en voel ik haar spinnen. Ze kruipt zo dicht mogelijk tegen mijn buik en borst aan. Ik voel haar spinnende trilling in mijn buik. Ik voel hoe het me uit mijn gedachten haalt, hoe aardend het werkt. Lange tijd zijn we daar met z’n drieën. Ik voel en geniet. Ik heb de laatste weken moeite gehad met voelen. Mijn hoofd heeft overuren gedraaid. En nu in het voelen krijgen ook mijn tranen de ruimte. Waar ik soms boos kan worden op mijn tranen, ze probeer te begrijpen of uit te leggen als er andere mensen bij zijn, kan ik ze nu gewoon laten zijn. Dit is wat fysiek contact me geeft, terwijl ik er ook een beetje een haat-liefdeverhouding mee heb momenteel.

Ik heb moeite met vluchtige ‘beleefdheidsknuffels’. Bah, dat voelt nep. Bij een oprechte knuffel waar de tijd wordt genomen en geen verwachtingen zijn, voel ik steeds vaker hoe mijn lijf erdoor ontspant. Warmte, geborgenheid, fysiek contact… het zijn echt basisbehoeftes. En tegelijkertijd zit er ook zoveel taboe op. Zoveel angst. Zoveel oordelen. Ik wil niet afhankelijk zijn van andere mensen, maar voel me vaak wel afhankelijk doordat het contact met anderen me deze ontspanning kan laten voelen. Maar dan moet ik mijn vraag wel heel precies stellen, want als ik dit niet doe kan contact me ook veel energie kosten omdat ik niet echt bij mezelf blijf. Ik vind het super spannend om uit te reiken naar iemand. Om te vragen of iemand me even vast wil houden. Ik weet namelijk dat in de geborgenheid de tranen kunnen komen… en mogen die er van mij dan wel zijn? Ik ben ook bang wat er gebeurt door het fysieke contact. Met mannen vind ik het spannend. Wat nou als er verlangens of verwachtingen opspelen? Oef, dat is eng. Met vrouwen vind ik het ook spannend. “Als ze maar niet meteen denken dat ik lesbisch ben”, gaat er geregeld door mijn hoofd als ik wat dichter bij een vrouw kom.

In beide gevallen ben ik blijkbaar bang dat het fysieke contact zorgt voor ongemak. Dat ongemak zit er bij mij dus al. Ik weet dat sommige andere mensen een nog groter ongemak op fysiek contact hebben. Dus stel ik de vraag naar contact soms maar niet eens. En wat ontneem ik mezelf én de ander daarmee….? Juist. Een kans om te groeien, maar ook een ontspannende ervaring om ons gedragen en geborgen te voelen.

Hoe kan ik nou verwachten dat als ik al spanning op mijn vraag om fysiek contact heb zitten…. de ander deze vraag zonder spanning kan beantwoorden? Ik begrijp waarom mensen huisdieren zo fijn vinden. Ik voel nog steeds het spinnen in mijn buik. Als poes zich opricht en lijkt te vragen of ik haar achter haar oren wil kroelen, geef ik daar gehoor aan. Onmiddellijk wordt het gespin intenser. Prachtig hoe zij geniet van mijn aanraking en ik daardoor nog meer geniet van wat mijn aanraking voor effect op haar heeft. De trilling voel ik in mijn hele lijf. Genieten. Win-win.

Wat lijkt het me heerlijk als we elkaar eens wat vaker zouden knuffelen en dan echt de tijd nemen om te voelen wat het effect op ons lichaam is. Super spannend, want het is ook dichtbij en daardoor kwetsbaar. En een knuffel van de ‘verkeerde’ persoon of met de ‘verkeerde’ intensie, kan ook juist voor verkramping zorgen. Ja, dat is spannend. Ik heb inmiddels echter ervaren dat het zoveel meer kan opleveren als ik deze angst niet laat winnen, maar uitreik vanuit vertrouwen. Dan kan ik door de spanning, die vaak vanuit mijn hoofd komt, heen ademen en voelen wat voor goeds fysiek, zacht en liefdevol contact me kan brengen. Dan mogen alle emoties er zijn. Dan mag de ander er zijn. Oordeelloos. Dan mag ik er zijn.

Het favoriete Onthaast-dessert

Posted on September 10, 2016 by admin

De Onthaastweek van dit najaar zit er alweer op. Najaar ja, terwijl het pad rond het meer al helemaal rood-bruin is gekleurd van de dorre bladeren, maar het overdag nog ‘gewoon’ 30 graden is. Najaar op Lothlorien.

Voor mij als kok was deze week een hele leuke uitdaging. De verschillende recepten van de zomer zitten inmiddels aardig in mijn systeem, maar deze week wilden we net wat extra’s doen. Net dat beetje meer aandacht, nog gezonder, verantwoorder, meer biologisch en geen suiker.

De deelnemers werden ‘s ochtends verrast met een heerlijk sapje en de lunch bestond naast brood en soep uit verse groenten, al dan niet verwerkt in een salade. Het diner was steeds een luxe 3 gangen diner, met prachtig opgemaakte voorgerecht bordjes, een uitgebreide hoofdmaaltijd met veel groenten, en een bewust dessert. Eén van die desserts wil ik graag met jullie delen. De grote favoriet!

Avocado-limoen taartjes

Ingrediënten:

100 gram dadels
200 gram abrikozen
200 gram walnoten
1 citroen
2 rijpe avocado’s
2 limoenen
40 gram kokosolie
4 eetlepels rijststroop
kokosrasp
eventueel vijgen voor de garnering

Benodigdheden:

keukenmachine
zoveel mooie (glazen) schaaltjes of potjes als er mensen zijn

Bereiding:

Maal de abrikozen, dadels en walnoten met een keukenmachine tot ze de grootte van een kleine kiezel hebben.
Rasp de schil van de citroen en voeg de rasp toe aan het mengsel van de abrikozen, dadels en walnoten.
Verdeel het mengsel over de glazen chaaltjes zodat je in elk schaaltje een mooie bodem krijgt.
Rasp en pers de limoenen uit.
Smelt de kokosolie.
Maak met de keukenmachine een glad mengsel van de avocado, limoenrasp, limoensap, kokosolie en rijststroop.
Verdeel het mengsel over de schaaltjes.
Laat het minimaal een uur opstijven in de koelkast.
Garneer voor het serveren met kokosrap en eventueel een stukje vijg voor de kleur.

Bon appetit!

De Uitnodiging

Posted on August 18, 2016 by admin

DE UITNODIGING

Ik wil niet weten hoe je in je levensonderhoud voorziet.

Ik wil weten waar je naar hunkert. Ik wil weten of je durft te dromen van de vervulling van je verlangen.

Ik wil niet weten hoe oud je bent.

Ik wil weten of je voor gek durft te staan uit liefde, ter wille van je dromen, ter wille van het avontuur van in leven zijn.

Ik wil niet weten welke planeten in conjunctie staan met jouw naam.

Ik wil weten of je het centrum hebt bereikt van smart. Of de verraderlijke kanten van het leven je hebben geopend of dat je jouw levenslust hebt verloren en je jezelf hebt afgesloten uit angst voor nog meer pijn. Ik wil weten of je bij pijn kunt zijn, de mijne of de jouwe, zonder iets te doen om die te verbergen of te laten verdwijnen.

Ik wil weten of je bij vreugde kunt zijn, de mijne of de jouwe. Of je uitbundig kunt dansen en extatisch kunt zijn tot in de toppen van je vingers en de puntjes van je tenen, zonder ons te waarschuwen of reëel te zijn of te denken aan de beperkingen van de menselijkheid.

Ik wil niet weten of het verhaal dat je me vertelt waar is.

Ik wil weten of je een ander kunt teleurstellen om trouw aan jezelf te zijn. Of je kunt verdragen van verraad te worden beschuldigd en geen verraad te plegen aan jezelf. Ik wil weten of je trouw en dus betrouwbaar kunt zijn.

Ik wil weten of je schoonheid kunt zien, al schijnt de zon niet iedere dag en of jij je leven kunt laten ontstaan uit de aanwezigheid van God. Ik wil weten of je kunt leven met falen, jouw falen en mijn falen, en toch aan de oever van een meer kunt staan om “ja” te roepen tegen de zilveren maan.

Ik wil niet weten hoeveel geld je hebt.

Ik wil weten of je na een nacht van verdriet en wanhoop, opstaat, vermoeid, gekwetst tot in je botten en voor je kinderen doet wat nodig is.

Ik wil niet weten wie je bent of hoe je hier gekomen bent.

Ik wil weten of je met mij in het centrum van het vuur wilt staan zonder terug te deinzen.

Ik wil niet weten waar, wat of met wie je gestudeerd hebt.

Ik wil weten of je alleen kunt zijn met jezelf en of je in lege momenten werkelijk op je gezelschap gesteld bent. Ik wil weten wat je innerlijke steun biedt als al het andere wegvalt.

(De uitnodiging, geïnspireerd door Ohria Mountain Dreamer, oude wijze indiaan, mei 1994)

Rust in de structuur

Posted on August 10, 2016 by admin

Het is hier weer heerlijk. Centre Lothlorien blijft een geweldige plek met een heerlijke ontspannen energie en de meest prachtige natuur.

Ik merk meer dan ooit dat mijn leven de laatste jaren chaotisch en ongestructureerd is geweest, en dat ik nu echt toe ben aan wat meer structuur en rust.
Het lukt me hier heerlijk om die structuur en rust te vinden. Ik begin mijn dag met yoga met mijn lieve buurvrouw en doe daarna nog wat oefeningen, meestal aan het meer. Bijzonder om te merken hoe onwijs ik oplaad van dit buiten zijn en bewust zijn. Van Pinky heb ik 2 weken terug wat oefeningen meegekregen voor meer balans en om meer te openen. Van Tatsu kreeg ik vorige week een prachtige oefening mee om meer te gronden en hiermee te oefenen een hele lage toon te produceren. Hiermee haal ik mijn ademhaling nog dieper naar mijn basis en wordt mijn zingen nog beter. Heel fijn om deze oefeningen elke dag te doen.

Daarna ga ik op mijn gemak ontbijten, ook meestal aan het meer. Verder vul ik mijn ochtenden met wat lezen, schrijven, muziek maken en vooral buiten zijn. De ochtenden zijn helemaal voor mij, en hier geniet ik enorm van.

Meteen na de lunch ga ik de keuken in en ga ik aan de slag met het diner van die dag. Op dagen dat het menu wat minder ingewikkeld is, tref ik alvast wat voorbereidingen voor de dag erna, haal ik boodschappen of maak ik wat schoon. De keuken is mijn domein geworden. Ik ben erg blij, verrast en tevreden dat het koken me zo onwijs makkelijk af gaat. Zoveel makkelijker dan de jaren hiervoor. Ik vind er veel meer rust in, heb absoluut geen problemen meer met de grote hoeveelheden, ben veel zekerder van mijn zaak en weet elke keer een heerlijke smaak te creëren. De meeste gerechten zijn me inmiddels bekend, dus ook hier merk ik weer aan dat duidelijkheid me rust geeft. Van de mensen hier krijg ik terug dat het eten elke keer heerlijk is. Echt genieten!

Meestal ben ik zo rond 20:30 klaar met werken en de avonden vullen zich vanzelf. Vorige week was hier een prachtige week met als thema ‘De 4 windrichtingen week’. Het was eigenlijk een mini Vredes festival, met fijne mensen van over de hele wereld en mooie ceremonies om de 4 windrichtingen weer te verbinden met elkaar en met de natuur. ‘s Avonds hadden we o.a. een kampvuuravond, een avond een drumcirkel, een avond een concert van een Franse groep muzikanten die rondfietsen door Frankrijk en protesteren tegen kernenergie, en een avond een vrouwencirkel. Allemaal prachtig om mee te maken. Sowieso waren er prachtige vrouwen aanwezig deze week, en kon ik erg goed voelen wat vrouwen elkaar geven en hoe belangrijk het is af en toe alleen met vrouwen te zijn. Het geeft ons kracht en wakkert onze authenticiteit aan, om hier vanuit weer met het mannelijke te kunnen verbinden.

Eind van de week kwam een Japanse dame naar mij toe met de vraag of ze mij een healing mocht geven. Ze zei dat ze een oud trauma bij mij zag, eentje waar ik me zelf niet bewust van ben. Ik stemde in, en zo zat ik een avond bij haar voor de caravan. Het is niet te bevatten hoe het mogelijk is dat ik slechts een half uur later richting mijn kamertje liep, met het gevoel alsof er dingen open en los waren gemaakt, waarvan ik niet wist dat het kon. Dat ik de volgende ochtend wakker werd met spierpijn, omdat mijn lijf kennelijk uit de verkramping was gehaald. En dat “alleen” door wat simpele aanrakingen langs mijn ruggengraat. Er is nog zoveel dat we niet weten…

Inmiddels is de co-creatieweek hier begonnen. Een hele andere groep, een hele andere energie. Van een workshop zingen, tot songwriting, tot improv comedy, tot een stiltewandeling, tot een spel. Prachtige dingen om te delen en te ervaren. Bij mij komt de onrust af en toe weer naar boven als ik me realiseer dat ik over 1,5 week alweer naar huis ga. Vooral als de eigenaar hier naar me toe komt met de woorden “Ik hoor dat je gaat verhuizen, ik hoop dat dat betekent dat je hier naartoe verhuist?”, gaat mijn hoofd weer even alle kanten. De wereld ligt voor me open, het is alleen aan mij om mijn droom en mijn verlangen te voelen en te leven. En dat is soms nog best een uitdaging met zoveel andere mooie mensen en mooie dromen om me heen!

Dankbaarheid vs onrust

Posted on August 2, 2016 by admin

Op mijn vrije dag ga ik met de yogagroep mee naar een oude abdij. Een plek met een geschiedenis. Dit prachtige klooster is in de 19e eeuw een gevangenis voor vrouwen geweest. Ieder van ons loopt er in stilte rond en heeft de opdracht meegekregen te ervaren wat het met je doet om hier te zijn.

Het is bijna niet voor te stellen hoe deze prachtige plek, die één en al rust uitstraalt, vroeger zo kil is geweest. Pas als ik de expositie binnen loop en daar alle schilderijen zie van gemartelde en gevangen vrouwen, zielen die schreeuwend proberen te ontsnappen door over de muren weg te vliegen, pas dan krijg ik die figuurlijke klap in mijn gezicht.

Als we even later in het gras aan het beekje zitten en onze ervaringen uitwisselen, komt er naast dit pijnlijke gevoel, nog iets anders naar boven. Dankbaarheid. Dankbaar dat wij niet meer worden opgesloten als we bedelen of zwanger raken zonder getrouwd te zijn. Dankbaar dat we niet worden veroordeeld en dat we onze eigen keuzes mogen maken.

Het doet me realiseren dat dankbaarheid een groot goed is, wat momenteel een enorme rol in mijn leven speelt. Zo vaak kan ik liefde voor het leven voelen, vertrouwen, dankbaarheid voor al het moois dat er op mijn pad komt. En er zit ook een schaduwkant aan. Dankbaarheid is voor mij onlosmakelijk verbonden met onrust. Twijfels, onzekerheid. Ben ik wel goed genoeg en gaat het allemaal wel goed komen. Wat moet ik toch met die ene situatie aan en waarom houdt het me zo onwijs bezig en leidt het me zo af van wat er NU is. Onrust. Onrust gevolgd door een mooi moment en daarna weer een intens krachtig vertrouwen. Ze kunnen niet zonder elkaar, het is alleen zoeken naar de juiste balans. Op sommige momenten wil ik de onrust verdoemen, om me het volgende moment te realiseren dat het één niet zonder het ander kan. Als er namelijk alleen maar dankbaarheid en vertrouwen zou zijn, dan zou alles tot stilstand komen. Dan zou er niets meer nodig zijn. Juist de onrust kietelt en daagt uit om in beweging te komen. De onrust prikkelt mij om kritisch te blijven, om niet overal in mee te gaan, maar om te blijven voelen wat er voor mij klopt. Of het nu gaat over liefde, wonen of werk, het is aan mij om te blijven polsen bij mezelf of ik nog ben waar ik wil zijn. Onrust betekent dat er iets niet klopt, dat er iets om aandacht vraagt. Hierdoor kan ik mezelf blijven ontwikkelen en bij mezelf blijven, me thuis voelen bij mezelf. Want hoe verwacht ik dat ik thuis kan zijn bij mezelf, als ik niet ben waar ik hoor te zijn?

Als ik de onrust als een gids kan zien en kan luisteren naar de vraag die het mij wil stellen, dan krijg ik de kans om ermee te werken en daarna een enorme voldoening te voelen. Vertrouwen in mezelf, vertrouwen in het leven. Dankbaarheid.

Dag Buiten de Tijd

Posted on July 26, 2016 by admin

Happy new year! Nee, ik vergis me niet. De kalender van de Maya’s kent 364 dagen. Eén dag minder dan de onze. Afgelopen zondag was het de laatste dag van vorig jaar, vandaag is de eerste dag van het nieuwe jaar. Gister was een dag tussen 2 jaren in: De Dag Buiten De Tijd.

Ik viel hier op Centre Lothlorien dus meteen met mijn neus in de (kruiden)boter. Het was een prachtige dag die begon met de zonnegroet op de dam.

We hadden een marktje, homemade taart, mooie verhalen, muziek, spelletjes, schminken en heerlijk weer.

Voor het dinerbuffet hebben wij als jonge keukengodinnen de keuken overgenomen! Een groot succes! Prachtige en heerlijke hapjes om van te smullen! ‘s Avonds kampvuur en aan het eind van de avond mocht ieder die dat wilde, traditiegetrouw over het vuur springen. Achterlatend wat je niet meer dient, het nieuwe jaar tegemoet. En dat jaar is hier, op deze geweldige plek, in ieder geval vast goed begonnen!

De 14-jarige horse-woman

Posted on June 15, 2016 by admin

Twee maanden geleden werd ik gebeld door een dame die wat hulp nodig had met de pony van haar dochters. Beide meiden waren inmiddels wat angstig geworden voor de temperamentvolle sportpony en op de manege waar de pony staat, kregen ze niet de hulp die ze nodig hadden.

Inmiddels hebben ze enorme stappen gemaakt. Ze zijn aan de slag gegaan met het kunnen aanraken van de pony, zonder dat ze je zo ongeveer op eet, ze kunnen nu met haar over het terrein wandelen en ze kunnen haar in de paddock wat beweging geven, iets wat ze nooit eerder hadden geleerd. Maar het meest belangrijke in mijn ogen: De pony is inmiddels verhuisd van haar dichte stal, zonder mogelijkheid tot contact met soortgenoten, naar een weiland aan de overkant van de weg. Hier kan ze zomer en winter, dag en nacht buiten staan in een kudde van 7 pony’s. Ze hebben een overdekte schuilstal met een lekkere stro laag en onbeperkt hooi. De pony begint op te leven en de meiden beginnen hun vertrouwen in deze geweldige pony terug te winnen.

Toen ik een paar weken terug bij ze was, liet de pony zich in de wei niet benaderen. Met de oudste van de twee zusjes ben ik ermee aan de slag gegaan om haar te laten zien wat er gebeurt als je recht op je pony afloopt om haar mee te nemen. Ze vond het mega interessant en samen hebben we drie kwartier in het weiland doorgebracht, waarna we de pony makkelijk konden benaderen en haar mee konden nemen.

Als ik twee weken later aan kom rijden voor onze volgende afspraak, zie ik dat de 14-jarige net het hek van het weiland open doet met het halster in haar hand. Op weg naar haar pony. Ik parkeer de auto en besluit even buiten het land, onder een boom te blijven staan. Even observeren hoe het gaat.

Ik zie hoe ze heel rustig richting de pony’s loopt. Met een ommetje, en eerst even een andere pony aaien. Op het moment dat ze vlakbij haar eigen pony is, draait deze weg en gaat 10 meter verderop staan. Nu wordt het interessant. In alle rust loopt ze een beetje rond en doet precies wat we twee weken geleden hebben geoefend. Ze loopt in een cirkelvormige beweging en stopt zodra haar pony naar haar kijkt. Ze benadert haar pony…. en loopt weer een stukje weg. Als ze op twee meter afstand kan komen blijft ze staan, kijkt ze naar de grond en strekt ze uitnodigend haar hand uit. De pony ruikt aan haar hand en als een ware horse-woman draait de 14-jarige zich om en loopt ze weer een stukje weg. Dit herhaalt ze een paar keer, tot ze de pony kan aaien. Ze zoekt haar fijne kroel-plekje en loopt weer weg. De pony staat geïnteresseerd te kijken. Nadat de 14-jarige dit een paar keer heeft herhaald, kan ze rustig het halster om doen en met pony en al naar mij toe lopen.

Ik sta nog steeds onder die boom, te glunderen van trots. Wow, prachtig hoe iemand van deze leeftijd met zoveel geduld en feeling met haar pony om gaat. Super trots en vereerd om deze combi te vergezellen op hun reis!

Onwijs trots instructeurs-momentje

Posted on May 30, 2016 by admin

Vanmiddag was ik bij een lesklant met een paard dat 1,5 week terug in paniek door het draad in de wei was gerend, en een paal had meegesleurd van een poortje waar hij doorheen moest. Gevolg: De afgelopen 10 dagen durfde hij niet meer in de buurt van het poortje te komen en moest de staleigenaar elke ochtend met hem omlopen om hem in de wei te krijgen. Dat er op 10 meter afstand van het poortje ook nog wapperend zeil ligt, helpt niet bepaald… mee.

We gingen aan de slag in de wei, maar ik zag dat mijn lesklant niet vlug genoeg was haar paard te helpen, dus ik besloot hem zelf even over te nemen. Heel veel rust, stapje voor stapje, als hij even heftiger werd, werd ik dat ook. Met een kwartier liep hij helemaal relaxed door het poortje en weer terug. Toen met zijn baasje proberen, even aftasten, maar ook geen problemen meer.

Tevreden waren we daarna nog even kort wat in de bak aan het doen, toen de staleigenaresse aan kwam lopen en naar ons riep:
” En, gaat hij door het poortje?!”
“Ja.”
” Van beiden kanten?!”
“Ja.”
“Ontspannen?”
“Ja.”
“Hm.”

Als we onze les afronden en de bak uitlopen staat ze daar nog steeds en begint ze er weer over:
“Dus hij doet het echt gewoon nu?!”
“Ja, hij doet het zonder problemen.”
“Laat maar eens zien dan!”

Mijn klant kijkt vragend mijn kant op, ik knik en samen lopen we die kant op. “Je laat je niet gek maken hoor, gewoon blijven ademen en doen wat je net deed”, zeg ik nog tegen haar als ik bij het eerste hek blijf staan.

Zelfverzekerd loopt ze met haar paard richting het poortje en zonder problemen gaan ze er samen doorheen. Na het poortje laat ze hem rustig halthouden, draait ze hem om, lopen ze weer terug en zet ze hem halverwege het poortje zelfs nog even stil, om met een grote grijns terug te lopen in de richting waar ik sta, met een (nu toch wel) hele stille staleigenaresse.

Die grijns, die deel ik. Daar stond even een onwijs trotse instructeur!

Mooiste werk van de wereld!

Posted on February 11, 2016 by admin

Onlangs was ik voor het eerst bij iemand die mij had benaderd omdat ze met haar paard tegen nogal wat obstakels aan loopt.

Als ik normaal gesproken bij een nieuwe lesklant kom, dan kijk ik naar de wisselwerking tussen mens en paard en naar de fysieke gesteldheid van beide, en geef ik aan de hand daarvan oefeningen mee. Meestal zijn dat oefeningen om de communicatie te verbeteren. Dit keer was het anders. Aan alles zag ik dat er voor échte communicatie nog geen ruimte was.

In plaats daarvan zijn we naar het grotere plaatje gaan kijken. Zijn kudde, zijn stalling, zijn stalondeugden, de plekken waar hij in paniek raakte. Binnen 5 minuten confronteer ik haar al met een groot probleem, in mijn ogen. Het paard staat er alleen. In de wijde omtrek is geen ander paard te bekennen. Ik vertel haar over het kuddegedrag, de zoektocht naar veiligheid en de alertheid die de afwezigheid van deze veiligheid met zich mee kan brengen. Ik realiseer me dat ik haar hiermee meteen in de weerstand kan krijgen, maar ik neem het risico. Het is voor mij belangrijk dat ze dit weet.

Vervolgens laat ik haar haar paard benaderen en kijk ik naar de wisselwerking. Ik laat haar een rondje met hem wandelen, eerst aan een touw, daarna los. Zodra er contact is zie ik een fijn en open paard. Ik vraag haar zijn deken af te halen, zodat ik zijn lijf kan bestuderen. Ik bekijk hem en voel waar zijn pijnpunten zitten. Hij reageert heftig als ik hem aanraak bij zijn neus, hals en elleboog. Ik maak contact met deze, en andere plekken. Ondertussen vertel ik haar wat ik doe. Ik vertel wat ik voel en ik vertel hoe ik zie of zijn reactie voortkomt uit pijn of uit een ‘niet willen’. Ik vertel hoe ze hiermee om kan gaan, hoe ze zijn weerstand kan begrijpen en om kan buigen. Hoe ze hem kan leren te ontspannen en zo van de druk af te komen. En bovenal vertel ik haar hoe belangrijk het is dat ze hem leert kennen. Dat ze hem gaat aaien, borstelen met haar handen, om zijn lijf te leren kennen. Dat ze bij hem in de bak gaat zitten om te kijken hoe hij beweegt en reageert. Dat ze leert wat, voor dit paard, normaal is.

Twee uur later vertrek ik weer. Tevreden. Ik heb gezegd wat mijn mening is, wat mijn beeld is van deze situatie. Ik heb een ander advies gegeven dan normaal, andere ‘opdrachten’ meegegeven dan normaal. Geen communicatie opdrachten, maar samen zijn en elkaar leren kennen. Ik voel me tevreden. Ik heb hier écht iets waardevols mee kunnen geven.

3 dagen later spreek ik de ostheopate naar wie ik de eigenaresse van het paard heb doorverwezen. Ze vertelt me dat ze eergister meteen werd gebeld met de vraag of ze op korte termijn langs kon komen…. en dat ze gister al bij ze is geweest voor een behandeling. Wow, dit zijn mensen die ik kennelijk heb geraakt met mijn woorden, en die écht het beste met hun paard voor hebben. Ze vertelt me dat het paard er na de behandeling meteen al heel anders bij stond. Wow.

Als ik 2 weken later weer bij deze dame en haar paard kom, wordt het plaatje echt compleet. De eigenaresse heeft zijn ijzers er onderuit laten halen, ze heeft een pony als vriendinnetje voor hem gekocht, en ik zie niet langer het oogwit bij het paard, maar een ontspannen, tevreden houding. Kippenvel. Dit is waar ik het voor doe. Blijere mensen en blijere paarden!

Anne-Monique

Jij bent de verandering

Category Archives: Overig