Ik leerde hem een jaar of acht geleden kennen. Een vriend van een vriend van een vriendin. Zoiets. Ik zag een stoere vent met een leuk leven, een leuke baan en een leuke vriendin waar hij al eeuwen mee samen was. Hij was één van de velen die ik in die tijd ontmoette. In de jaren daarna zagen we elkaar af en toe op feestjes en bleef hij de stoere vent met een leuk leven, een leuke baan en een leuke vriendin. We vonden het altijd gezellig even te kletsen en te weten hoe het met de ander ging, maar echt met elkaar praten konden we nooit.

Nu, jaren later, ontvangt hij me als een oude vriend. Vijf minuten later zitten we op de bank honderduit te praten. We herkennen elkaars worstelingen en groei. De momenten in het leven dat je op een kruispunt staat en je bewust bent van de verschillende keuzemogelijkheden die er zijn. We praten zoals ik niet met veel anderen kan praten. Het valt ons beiden op. Het geeft me een soort vertrouwen voor de toekomst. Vertrouwen dat er steeds meer mensen zijn die over deze onderwerpen nadenken en het bespreekbaar maken. Vertrouwen dat ik nog meer mensen zal ontmoeten waar ik echt mee kan praten.
Het doet me realiseren dat dit niet meer de persoon is die ik zoveel jaar geleden heb ontmoet, dat dit niet diegene is waar ik de afgelopen jaren wel eens verhalen over hoorde. Hij heeft bewuste keuzes gemaakt en is een ander persoon geworden. Het verrast me.

Als dit mij kan gebeuren, dat ik dacht met een ander persoon af te spreken, dan ik daadwerkelijk mee afspreek, dan zou dit anderen ook kunnen gebeuren.
Ik vraag me af of het vrienden of kennissen van mij ook wel eens is overkomen. Dat ze mij na een tijd weer tegenkwamen en zagen dat ik een ander persoon was dan een tijd geleden.

Ze zeggen dat mensen niet veranderen, maar ik zie nu dat mensen weldegelijk veranderen. Als ze er zelf voor kiezen en als ze er voor open staan. Ik denk dat het een grote uitdaging is voor ons om open te staan voor de nieuwe persoon en ons niet vast te pinnen op de persoon die we denken te kennen.

Als ik later een vriendin vertel over mijn ontmoeting en inzicht, en met haar deel dat ik hem volgende maand weer zie, gebeurt het volgende:
Vriendin: ‘Echt??? Die jongen van vroeger?’
Ik: ‘Nee, die jongen van nu.’

2015 was voor mij een jaar van diepe dalen en hoge toppen. Ongelooflijk wat er veel kan gebeuren in een paar maanden tijd.

Het jaar begon met ziekte, operaties en een heftig ongeluk van mijn broertje, gevolgd door ziekenhuisbezoeken. Schrikken, geen goede start van het nieuwe jaar. Toen dat eind februari wat rustiger werd, kwam er tijd voor opleiding, werk en weekenden de natuur in. Heel fijn. In mei ontstond er onrust doordat ik wat moeite had met werk en mijn relatie in een dip kwam. We verzandden in een zoektocht, totdat eind juni mijn vriend met de mededeling kwam dat hij geen toekomst meer zag in onze relatie. Alles wat ik de afgelopen jaren had opgebouwd, zag ik in elkaar storten. Ik raakte niet alleen mijn liefde kwijt, maar ook mijn maatje en mijn lieve schoonouders, die ik tot op de dag van vandaag enorm mis. Ik stopte met mijn sport, gaf bij mijn trainingspaard en mijn bijbaan in de catering aan dat ik niet wist of ik nog veel in de buurt zou zijn, stuurde een berichtje aan al mijn lesklanten dat ik vanuit een andere regio ging werken en helaas genoodzaakt was om reiskosten te gaan berekenen (waarop helaas een groot deel besloot een instructeur dichter bij huis te zoeken) en ik verhuisde al mijn spullen terug naar het huis van mijn ouders.

Op de ochtend nadat hij de bom had laten vallen, was ik van plan gewoon te gaan werken en door te gaan. Ik ging naar mijn trainingspaard toe en zij voelde duidelijk mijn verdriet. Nog geen 5 minuten later kreeg ik van haar een enorme kopstoot. Het bloed spoot alle kanten op. Het was duidelijk. Dit was haar manier om keihard ‘STOP!’ tegen mij te zeggen. Daar ging mijn idee van door rennen en niet voelen. In plaats daarvan zat ik de eerste dagen thuis op de bank en werd ik keihard met alles geconfronteerd.

De weken daarop had ik een oppashuis, waardoor ik veel alleen was. Een enorm dubbel gevoel. Ik was blij om niet verplicht bij mijn ouders te zitten, maar het was zo stil in dat grote huis. Wat me erg goed deed waren alle lieve vrienden om me heen, die me verwenden met lieve berichtjes en chocola. Ook op mijn werk werd ik enorm lief opgevangen en van alle kanten werden me slaapplekken aangeboden. Toch was het allemaal wat te veel en stopte ik met werken bij mijn grootste opdrachtgever en met het trainen van paarden.

Begin augustus gaf ik een week ponykamp op de Veluwe. Hoewel ik niet mezelf was, was dit een week waarin ik bezig werd gehouden en mijn gedachten kon verzetten. Het buiten zijn met de kids, mijn lieve collega-instructeurs en de paarden, deed me goed.

Meteen na het kamp vertrok ik naar Frankrijk, om 5 weken te wonen en te werken op een prachtige plek. Vanaf het allereerste moment voelde ik me daar thuis, straalde ik, vertelde ik open en eerlijk wie ik was en wat me bezig hield. De keus om hierheen te gaan, is absoluut de beste die ik in 2015 heb gemaakt. Na een paar weken voelde ik dat ik weer een beetje mezelf werd. Ik had de meest geweldige mensen om me heen en schreef al na 4 dagen daar een blog met als onderwerp ‘Plek van Verbinding’. Ik leerde geweldige mensen kennen, kon mezelf zijn en alles delen, voelde me geen moment alleen en genoot van de natuur. Ohja, en ik werkte daar dus hè. Wat wil je nog meer. De laatste week daar met het VredesFestival was onbeschrijfelijk. Zoveel mooie mensen, mooie intenties en ik heb enorm veel gezongen. Een herboren passie waar ik alles in kwijt kon. Zingen is voor mij het voelen van liefde en verbinding. Met mezelf, met degene waar ik muziek mee maak, met degene die luistert.

Eind september kwam ik terug in Nederland en meteen in een rollercoaster terecht. Tijdens de Geluksroute deed ik een prachtig experiment omtrent verbinding. Datzelfde weekend sliep ik op een luchtbed in een kantoorpand en had ik enorm veel lieve mensen om me heen. De dagen erna zat ik in Zeeland bij een vriendin en vulde ik mijn dagen met wandelen, alleen of met hond/paard, langs de boomgaard of over het strand. Gedurende die dagen kreeg ik een belletje of ik meteen na mijn terugkomst wilde komen praten voor een mogelijk woon- en werkplek. Daarna ging het heel snel. Ik werkte lange dagen in de catering en sliep bij een collega. Op de laatste dag wist ik niet waar ik die avond zou slapen, maar ik had inmiddels vast een kussen en slaapzak in mijn auto liggen. Naar aanleiding van het telefoontje ging ik op gesprek en diezelfde avond sliep ik wederom op een luchtbed in een kantoorpand, waar ik de dag erna mijn eerste werkdag had. Het voordeel van deze rollercoaster is dat mijn vertrouwen in het leven enorm toe nam. Ik was niet meer bang om alleen te zijn, zonder werk te zitten of geen slaapplek te hebben. Ik hoefde me geen zorgen te maken, ik hoefde alleen maar mee te gaan in wat er op m’n pad kwam.

Oktober en november waren druk met allerlei soorten werk. Langzaam kwam ik erachter dat alle dingen waar ik vlak voor de zomer zo bang voor was ze kwijt te raken, er eigenlijk nog waren. Ik kon weer flink aan het werk in de catering, ging weer af en toe naar mn trainingspaard, pakte mijn opleiding en stage weer op, kreeg weer vragen van lesklanten, verhuisde naar een ander oppashuis voor de langere termijn, kwam erachter dat mijn nieuwe werkplek de ideale plek was om veel nieuwe mensen te leren kennen in een nieuwe stad, had een gesprek bij een groot advocatenkantoor (die mij de week daarna belden dat ze wel met mij verder wilden, waar ik toen tegen heb gezegd dat ik niet dacht mijn drang om te verbinden in die specifieke functie kwijt te kunnen…. dat was wel even spannend!) en kreeg weer contact met mijn voormalige liefde.

We maakten een afspraak voor een lunch, wandeling en gesprek, met de insteek compleet open en compleet eerlijk tegen elkaar te zijn. Gevolg: een lange en intense dag samen, een lach en veel tranen, want de waarheid doet nu eenmaal pijn. Maar bovenal ervoeren we beiden door deze open- en eerlijkheid een enorme verbinding. Overweldigend. Inmiddels zijn we 1,5 maand verder, hebben we gezien wat een impact deze insteek kan hebben, en hebben we besloten andere mensen ook uit te dagen anders te gaan communiceren. Namelijk vanuit wat er gebeurt in je lijf, en door dit echt te voelen en te benoemen. Verbinding blijkt het sleutelwoord te zijn geworden en een nieuw project is geboren. Elke dag weer vind ik het onwijs bijzonder dat wij samen van alles naar niets zijn gegaan, maar dat er kennelijk toch nog ‘iets’ zat, in niets. Vanuit dat ‘iets’ is er een hele bijzondere band ontstaan en kan ik wel zeggen dat ik mijn maatje terug heb. Hoe fijn is het namelijk om met iemand samen te groeien en te leren, die je zo door en door kent.

Inmiddels voel ik dat mijn bekende thema’s weer de kop opsteken. ‘Wat wil ik uitstralen?’, ‘ben ik wel goed genoeg?’. Ergens onwijs irritant, maar ik realiseer me ook dat de terugkomst van dit soort thema’s, betekenen dat er weer ruimte voor ze is. Op deze manier kan ik 2015 afsluiten met het gevoel dat ook 2016 weer een turbulent jaar gaat worden. Waar ik over een jaar sta, heb ik werkelijk geen enkel idee van. Ik plan maar even niet te ver vooruit. Voor nu ben ik dankbaar voor waar ik sta en wie ik om me heen heb. Het heeft geen zin me zorgen te maken over de toekomst. Wat er gebeurt, gebeurt toch wel. Een mooie quote die dit jaar meer dan ooit toepasselijk bleek: Life isn’t about waiting for the storm to pass… It’s about learning to dance in the rain.

Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst met het OV heb gereisd. Het voelt als eeuwen geleden. En wanneer was ik voor het laatst in Amsterdam? Een half jaar terug denk ik.

Vanmiddag stapte ik, strak in pak, op de trein naar Amsterdam. Op weg naar een groot advocatenkantoor voor een oriënterend gesprek. Klinkt ongeloofwaardig hè? Toch is het waar. Vervolgens stap ik in de tram op weg naar mijn broertje, voor een hapje eten. Vanuit de tram zie ik de winkels in de stad, en bedenk ik dat de stad ook wel ‘iets’ heeft. Ik bedenk het. Maar voel ik het ook? Of probeer ik het mezelf wijs te maken?

Als ik later op de avond met de bus en de trein weer richting huis ga, voel ik de spanning in mijn lijf. Hij was al eerder aanwezig, maar nu voel ik het pas echt. Zodra ik de stad in ga, ben ik op mijn hoede. Zeker nu het donker en regenachtig is voel ik dat ik hier liever niet alleen zou zijn. Ergens is daar de opluchting als ik het perron op loop en daar andere mensen zie staan. Aan de andere kant ervaar ik ook hoe iedereen in zijn eigen wereld leeft, hoe weinig contact er wordt gemaakt. Al met al voel ik me er niet echt veiliger door.

Het zal nu wel weer even extra spannend zijn na alle aanslagen van afgelopen week. Ik volg al jaren geen nieuws meer, kijk geen tv. Als er echt iets gebeurd, dan hoor je het toch wel. Dat bllijkt. Ik heb nog geen beeld gezien van wat er is gebeurd vorige week. En toch merk ik dat ze, wie dat dan ook mogen zijn, precies bereiken wat ze willen: Het zaaien van angst. Ik voel de drang naar verbinding met anderen. Anderen die er net zo in staan als ik. Geen oorlog willen, maar liefde en verbinding. Geen geweld met geweld bestrijden, het wordt er alleen maar erger door. Ik betrap mezelf erop dat ik bedenk wat ik zou doen als er oorlog uit zou breken, wie ik op zou zoeken om samen mee te schuilen, en wat ik zou doen om de oorlog en de angst tegen te gaan. Om de mensheid te laten voelen dat het anders kan. Een tegenbeweging. Ik realiseer me dat mijn opa’s en oma’s ook in het verzet zaten in de Tweede Wereldoorlog. Gek eigenlijk, dat het ‘verzet’ heet. Verzet klinkt als weerstand, klinkt negatief. Terwijl het wat mij betreft juist gaat om verbinding en liefde. Als iedereen ter wereld zou handelen vanuit liefde, in plaats van uit angst, dan zou er geen oorlog zijn. Ik hoop dat meer en meer mensen zich dat gaan realiseren, zodat al dat onnodige geweld echt door iedereen als onnodig wordt ervaren.

Oorlog, een thema wat al zo lang speelt. Vrede, zo’n mooie missie. Ik heb er de laatste maanden zo vaak over gezongen, dat het echt een missie lijkt te zijn geworden om het uit te dragen.

“Als de oorlog komt, en als ik dan moet schuilen, mag ik dan bij jou?”

“Come and sing a simple song of freedom. Sing it like you’ve never sung before. Let it fill the air, tell the people everywhere. We, the people here, don’t want a war.”

Op een vrije ochtend maak ik een wandeling door het bos. Het is er heerlijk stil en ik geniet van de prachtige herfstkleuren. Ik pak ergens een eikeldopje op van de grond. Ik kijk er eens van verschillende kanten naar, fluit er eens op en loop dan verder. Een stuk verderop raap ik een eikel op van de grond. Na er even naar te hebben staan kijken, probeer ik de eikel in het dopje te doen. Het past niet. Ik loop verder. Terwijl ik om me heen kijk en nieuwe paden insla, speel ik met mijn hand nog wat met het dopje en de eikel. Ze passen nog steeds niet in elkaar. Dan hoor ik *krak* en zie ik dat het dopje gebroken is. ‘Was dat nou echt nodig?’, vraag ik mezelf af?

Ik sta stil en laat het inzicht even binnen komen. Soms wil ik zo graag dat iets past, gaat of werkt, dat ik een averechts effect bereik. Ik wilde zo graag 2 prachtige onderdelen samen brengen, dat ik ze juist kapot maakte. En nee, natuurlijk was ik niet bewust bezig met hoe belangrijk het voor me was om deze 2 perfect passend te krijgen. Daar gaat het niet om. Het gaat erom dat het me deed realiseren dat dat met andere dingen soms wel zo is. Dat het niet perfect is als iets niet past. Dat ik op zoek ben naar perfectie. Maar dat juist dat streven naar perfectie zorgt dat dingen kapot gaan. Terwijl ze eigenlijk al perfect waren. Dat niet altijd alles precies past. Dat de dingen eigenlijk juist perfect zijn in hun imperfectie. Mijn favoriete quote:

‘Laat de volmaaktheid los, in alles zit een barst. Zo komt het licht naar binnen.’

En toch doe ik soms te hard mijn best. Wil ik te graag dat het perfect is. Grote les: Goed is goed genoed. Want met al dat streven maak je soms meer kapot dan je lief is en eindig je met minder dan je had. Hoe prachtig de intenties ook waren.

Vaak genoeg gaat dit onbewust. Zie je het pas achteraf.  Doe je het niet expres. Ik las net een artikel wat dit beschreef als een ‘innerlijk moeten’. Zonder dat we ons ervan bewust zijn, stralen we uit dat iets ‘moet’ lukken, moet werken, moet passen. En juist die innerlijke dwang zorgt voor weerstand, zorgt ervoor dat het dopje breekt.

Je kan zelfs nog een stukje verder gaan en je afvragen waarom het zo belangrijk is dat iets lukt of werkt. Het is een soort afhankelijkheid. Alsof je een mislukkeling bent als het niet past of perfect is. Hiermee maak je jezelf afhankelijk van het resultaat en voel je je waardeloos als het niet gaat zoals je wilde. Je wilde te graag. Je MOEST slagen. Dus deed je steeds harder je best. Steeds meer druk, steeds meer verwachtingen, steeds meer weerstand. Tot het niet langer uit te houden is en uiteen spat.

Mijn les voor nu: Goed is goed genoeg. Als de dingen niet passen, is dat kennelijk wat er op dat moment nodig is. Als je daar rust in kan vinden kan je vertrouwen op wat er komt, verwachtingen loslaten en inzien dat de perfectie vanuit jezelf komt, dat je daar niets of niemand anders voor nodig hebt.

Afgelopen week maakte ik een wandeling met de hond van vrienden. Mijn oppashond, zeg maar. Ik was verdrietig en liep in gedachten verzonken. Gedachten over het leven, relaties, over dat alles verandert. Ik sta even stil bij een uitzichtspuntje, om goed om me heen te kijken. De hond, zo braaf, wacht geduldig tot ik weer in beweging kom. Ik besluit mijn verkramping er even uit te rennen, dus ik zet het op een drafje. De hond volgt wederom braaf. Ze kent me eigenlijk niet echt, toch hoef ik niet naar haar om te kijken. Zij doet haar ding, ik het mijne. Op de terugweg komen we een man met een andere grote hond tegen. Het is een imposante hond. Mijn oppashond houdt zich rustig, ze is al oud en maakt zich niet snel druk. Als de vreemde hond wild tegen mij opspringt, begint mijn oppashond meteen woest te blaffen. Ze beschermt me. Als we doorlopen, besef ik me dat ik een grote les van haar kan leren. Ik liep volledig in m’n eigen wereld, met m’n eigen gedachten en problemen. Ik was compleet in het verleden. Ik stond niet open voor wat en wie er NU is. Zij, echter, ook al kent ze me nauwelijks, heeft onmiddellijk een roedel met mij gevormd. Het was zij en ik, verder niemand. Dus zijn we een kudde, dus beschermt ze me. Het is een mooie wake-up call, om te connecten met degenen waar ik nu mee ben, mezelf echt te openen en niet te blijven hangen in dat wat is geweest. Dank je wel, lieve zwarte dame. Fijn om verbonden met je te zijn!

Afgelopen weekend vulden leuke mensen Leiden met geluk. De Geluksroute. Een slinger van geluk, door Leiden heen. Het doel? Mensen laten delen waar zij gelukkig van worden, en hiermee andere mensen ook weer gelukkig maken.  Waar ik gelukkig van word, is verbinding. Dus besloot ik het hele weekend in Leiden te zijn. Vrijdagavond om met andere mensen inspirerende TedX filmpjes te kijken en te bespreken. Met, voor mij, als doel: Verbinding. Zaterdag deden Sandra en ik een verbindend experiment: Het eye-contact experiment. Geïnspireerd door dit filmpje:

Hierbij stonden we beiden in een kleine cirkel en nodigden we mensen uit om (bij voorkeur in stilte) in een cirkel tegenover ons plaats te nemen, om dan een minuut lang oogcontact op te zoeken. Waarom? Omdat dit experiment eerder is gedaan, en het filmpje hiervan me heeft geraakt. Omdat je hiermee bereikt wat mensen, in mijn ogen, echt willen: Zien en gezien worden. En omdat dit oogcontact verbindt. Ze zeggen toch wel eens dat er een rechtstreekse verbinding van je ogen naar je hart is? Dat klopt, ik heb het ervaren!

De ochtend was wat onrustig. We hadden wat moeite de goede plek te vinden om dit experiment te doen. Eenmaal oogcontact aan het zoeken, merkte ik bij mezelf op dat ik er nog niet helemaal open voor stond. Ik heb de laatste tijd zoveel afscheid genomen van mensen waar ik een enorme verbinding mee had, dat ik kennelijk nog niet helemaal open kon staan voor nieuwe verbindingen. Dat ik nog wat moeite had met loslaten en verder gaan. Ergens gedurende de dag heb ik die switch kunnen maken, ik weet niet hoe. Ik merkte dat ik er steeds meer plezier in begon te krijgen, en dat de verbindingen die ik met mensen maakte, steeds intenser werden. Steeds vaker voelde ik het letterlijk bij mijn hart, als ik iemand echt aan keek, als iemand echt daar durfde te staan. De meeste mensen bleven op een afstandje, of kwamen wel oogcontact maken, maar bleven ondertussen maar praten om het ongemak wat te camoufleren. De mensen die er echt stonden… wow. Respect. Ik heb prachtige ogen en prachtige harten gezien. Ik voelde me verbonden, anderen voelden zich verbonden. Mensen vertrokken met een glimlach. Experiment geslaagd. 🙂

Uit ervaring van eerdere reizen weet ik dat het vaker voorkomt, dat ik de eerste tijd, als ik net aan een nieuw avontuur begonnen ben, in een soort adrenaline rush leef. Ook weet ik dat daarna een instortmoment komt. Het moment dat ik me realiseer dat niets perfect is en dat ik mezelf altijd overal mee naar toe neem. Daar moet ik dan even doorheen, voor ik mezelf weer vind. 5 jaar terug duurde dat een paar maanden. Nu gaat het gelukkig een stuk sneller en vind ik het mooi om te herkennen.

Afgelopen dagen merkte ik voor het eerst op dat ik weer mezelf aan het worden ben. Ik ben aan het bijkomen, aan het opladen. Ik kan de dingen vanaf een afstandje bekijken en ik kan laten gebeuren wat er komt. Het gaat me steeds een beetje beter af. Na dagenlang onder de mensen te zijn geweest, en hier enorm van te hebben genoten, had ik afgelopen vrijdag eindelijk weer eens een avondje voor mij alleen. Dat gaf een licht onrustig gevoel, welke ik kon bekijken, zonder het groter te maken dan het was. En voor ik het door had, was het alweer verdwenen. Ik heb de hele avond buiten gezeten, voor m’n caravan. Met een kopje thee, luisterend naar de geluiden van de natuur: De krekels, de uilen. De vleermuizen die boven mijn hoofd cirkelen. In geweldig gezelschap: Een prachtige maan.

De afgelopen week waren hier weinig gasten. Dit zorgde voor extra tijd om door te brengen met het team. Het is zo mooi om te zien hoe je elkaar leert kennen als je zo intensief met elkaar samen leeft, als je lief en leed met elkaar deelt, als je kwetsbaar kan zijn. Van avondjes in stilte met elkaar op de bank, tot zingen bij het kampvuur, tot ellenlange gesprekken bij het meer, tot hilarische improv-comedy avondjes. Van een uurtje zwemmen, tot samen tripjes maken, van nutteloze spelletjes tot spellen om elkaar, en elkaars pad, beter te leren kennen, met een lach en een traan. Lucas (de eigenaar) is ook coach en geeft workshops. Zo hebben we 2 avonden een workshop van hem gehad over persoonlijkheidstypen. Veel inzichten, elkaar op andere manieren leren kennen, leren over je eigen valkuilen en hoe deze aan te pakken. Door dit te delen kunnen we elkaar ook scherp houden, wat allemaal erg liefdevol gebeurt. De afwisseling en de verbinding hier, ik vind het zo bijzonder!

De voorbereidingen voor het Peace Festival zijn in volle gang. Wat werk betreft betekent dit voor mij dat elke dag anders is. Heerlijk. Groenten en fruit uit de tuin oogsten en inmaken, het huis aan kant maken, schoonmaken en opruimen. Ook ben ik gebombardeerd tot taalnazi, voor zover ik dat nog niet was. Ik ben bezig met contracten maken, flyers maken, het programma uitwerken, enz. Dit vaak in het Nederlands, Engels en Frans. Goed voor mn Frans dus, wat was dat weggezakt zeg! Ik kook ook een groot deel van de avonden. Nu is dat steeds voor onze club en enkele gasten, maar in de festivalweek wordt die doelgroep zo’n 10x zo groot, dus dat is nog wel even spannend.

Wat ook erg bijzonder is, is dat ik hier een oude passie heb herontdekt: Zingen. Wat begon als meezingen bij het kampvuur, is uitgegroeid tot samen liedjes zingen op alle mogelijke momenten. Vooral tijdens het koken en in de avonduren wordt er druk geoefend. Inmiddels is het idee ontstaan om tijdens het festival ook wat te zingen en te spelen. Onzettend spannend, maar ook heel erg leuk. Ik hoop dat ik het aandurf en het er van komt. Ik zal iemand vragen te filmen. 🙂

Als ik een vrije dag heb, of ‘s middags een uurtje over heb, dan zit ik graag bij het meer. ‘s Middags zie je hier vaak wel één of twee ijsvogels vliegen en jagen. Prachtig. Verder ben ik de omgeving rustig aan het verkennen. Er zijn hier veel bronnen in de buurt, allen met mooie wandelingetjes er naar toe. Ook heb ik wat schattige dorpjes bezocht, of dorpen met enorme oude vestingsmuren er omheen. Heerlijk om de vrijheid te voelen om dit soort dingen te bezoeken, en ondertussen te weten dat ik altijd terug kan naar deze fijne plek die ik nu mijn thuis noem.

Op mn vrije dag de omgeving verkennen en naar de stad voor de wifi, het voelt alsof ik weer 4,5 jaar terug in de tijd ga!

Lieve mensen,

ik ben op een geweldige plek aangekomen. Al een paar dagen ben ik met een glimlach naar bed gegaan en met een glimlach opgestaan. Al op de avond van mijn aankomst raakte ik met verschillende mensen in gesprek, genoot ik van de stilte en de sterrenhemel, kreeg ik te horen “fijn dat je er bent”. 24 uur later zat ik na een regenachtige eerste werkdag in de salon. Moe. Onwijs voldaan. Ik sprak het hardop uit: “Ik ben hier gewoon pas iets meer dan 24 uur”. Verbazing in mijn stem. Wow, wat heb ik al veel gedaan, al veel fijne mensen ontmoet, wat voel ik me hier al thuis. Ik kijk om me heen en zie op deze regenachtige avond dat er in elk hoekje van het huis spelletjes worden gespeeld. Pictionary, Risk, Rummikub, Schaken, Dammen. Verbinding.

Ik word compleet all-round ingewerkt. Op mijn eerste werkdag heb ik o.a. een tijd in de regen in de tuin gewerkt. Met goed gezelschap en een fijn gesprek. Regent het? Oh, ik had het bijna niet gemerkt. Op werkdag twee hoeven we al bijna niet meer te communiceren over wie welk deel van de schoonmaak op zich neemt. Zo snel raak je hier op elkaar ingespeeld.

Het voelt alsof iedereen hier zichzelf is, zichzelf laat zien. Alsof er geen maskers zijn. Ik merk hoe ontspannen het voelt om niets te verbergen. Dit is wie ik ben. What you see is what you get.

Ik ‘woon’ hier in een caravan bovenaan het terrein, de laatst bewoonde van de rij. Dit maakt het een plek waar ik mezelf helemaal terug kan trekken. Niemand loopt hier langs en het uitzicht is geweldig. Zo kan ik op elk moment kiezen voor mezelf. Heb ik behoefte aan rust en alleen zijn? Dan is mijn caravan, of een plekje in het bos of langs het water, the place to be. Wil ik mensen om me heen, dan loop ik in een minuutje naar het Chateau, waar altijd mensen te vinden zijn, die in zijn voor een spel of een gesprek. En als ik daar zit en er wordt nog een spelletje gedaan en ik ben moe, dan is het ook helemaal oke als ik zeg dat ik even oversla. Fijn om die ruimte te voelen.

Ik heb collega’s van alle leeftijden. Stuk voor stuk geweldige, interessante mensen. Tot nu toe heb ik vooral samengewerkt met 1 van de jongens van mijn leeftijd. Bijzonder hoe snel je elkaar leert kennen als je veel tijd met elkaar doorbrengt en vrij wordt gelaten in de precieze indeling van de dag.

Ik heb al een rondleiding gehad over het terrein, tenminste, over een deel daarvan. Langs de gebouwen. Ik heb geleerd over de geschiedenis, over de plannen voor de toekomst. Wat een veelzijdige plek is dit. Bijzonder dat sommige gebouwen al bijna 450 jaar oud zijn.

Wat een fijne avonden hier. Vlak voor donker een rondje om het stuwmeer heen lopen. Opeens zitten er in het water 2 beverratten. Ze zwemmen wel iets van ons weg, maar blijven vervolgens rustig op 10meter afstand drijven, terwijl we ze daar minutenlang kunnen bewonderen. Verderop staat een bankje waar we even gaan zitten terwijl het nu echt donker wordt. Genieten van de stilte, de rust, het donker, het meer en de vele uilen die in de bomen boven ons zitten te roepen naar elkaar. Dan de weg terug terwijl we geen hand voor ogen zien, op een smal paadje waar ik nog nooit heb gelopen. Ik geniet intens. Een beetje gek, een beetje avontuurlijk, dat heb ik zo nodig! Vervolgens nog een lange tijd aan de andere kant van het meer zitten, kijken naar de sterrenhemel. Het zou de week van de ‘vallende ster’ moeten zijn. Op dit soort avonden komt alles ter sprake en ga ik uiteindelijk zeer tevreden richting mijn caravan. Wat heerlijk om hier te zijn.

Gisteravond was kampvuur avond. Onwijs gelachen met de kinderen die gisterochtend een workshop song-writing hadden gedaan. De meest geweldige teksten zijn geboren! Daarna nog met wat volwassenen en een deel van het team zitten zingen. Genieten. En het klonk helemaal niet slecht, kan ik je vertellen! Na het kampvuur, zingen en sterren kijken heb ik nog tot diep in de nacht met de jongens zitten praten. Scherpe open vragen, gemeende interesse. Ik kreeg te horen dat ik straal vanaf het moment dat ik hier aankwam. Ik denk dat je dus wel kan zeggen dat ik het hiet onwijs naar mijn zin heb! Zo’n fijne plek, zulke lieve mensen. Vervolgens elkaar ‘weltruste’ gewenst met een oprechte knuffel. Gelijkwaardig. Hier geen oordelen, maar verbinding!

p.s. Mocht ik je interesse hebben gewekt in deze plek; van 5-12 september vindt hier het Internationale Festival voor de Vrede plaats. Het is nog mogelijk om daarbij te zijn. Plek zat voor een tentje, of misschien zelfs bij mij in mn caravan. http://www.lothlorienfestival.com/

Een kleine twee maanden geleden had ik een gesprek met een fijn en waardevol persoon. We praatten over het leven en alle bijbehorende worstelingen, angsten en twijfels. Nadat ik had verteld wat mij zoal bezig hield, waren we beiden even stil.  Daarna kreeg ik deze woorden te horen: ‘Ik zie dat je in een auto zit. Steeds op de passagiersstoel. Je laat de ander de weg bepalen, maar eigenlijk komen jullie nergens aan, rijden jullie rondjes. Je lijkt het prima te vinden, want je bent in goed gezelschap. En toch denk ik dat het tijd is dat je zelf achter het stuur gaat zitten en gaat bepalen waar die auto je naartoe brengt.’

Alsof het leven het hoorde, werd ik van de passagiersstoel af geschopt, de auto uit, grond onder mijn voeten weggeslagen, een vrije val. En de deur werd achter me dicht gegooid. Maar, als er ergens een deur sluit, dan….. juist.

Morgen stap ik in een andere auto, dit keer kruip ik achter het stuur. Met een duidelijk doel: morgenavond aankomen op een fijne plek in Frankrijk, waar ik de komende weken ga verblijven. Omdat het ontdekken van nieuwe plekken belangrijk voor mij is. Omdat ik graag nieuwe mensen leer kennen en op plekken kom waar ik nog nooit ben geweest. Omdat ik daar de mogelijkheid krijg te werken, en daarnaast de ruimte krijg om te kijken op wat voor manier ik achter het stuur kan blijven zitten. Om mooie plekken te bezoeken, een doel te hebben en te genieten van de reis.