Vanmorgen jong talent geholpen met het voorbereiden van een assessment. Met de paarden uiteraard. Subtiel contact, aftasten, kleine correcties, duidelijkheid, terugkoppeling en overtuigingskracht. Gaaaaaf!

Inger, mijn mede Blikwerper (www.blikwerpers.nl) schreef een prachtig stuk over de coachingsessie die wij onlangs mochten begeleiden.

Hoe laat een paard zich vangen, als hij niet alleen de mogelijkheid heeft om hard weg te galopperen, maar ook nog eens weg zou kunnen vliegen? Vandaag liet hij zich vangen in het contact tussen moeder en dochter. Voor iedereen die het wilde zien, liet het paard met de vleugels de onverbrekelijke band tussen moeder en kind zien. Hoe nabij je kan zijn in afstand tot elkaar. Niet alleen de band tussen de moeder en dochter die daar stonden in al hun kwetsbaarheid bij het paard, maar ook de band tussen de moeder en haar moeder, de oma van de dochter. Want in werkelijkheid hoeven wij elkaar helemaal niet te kunnen zien, om te weten dat de ander aanwezig is. Zoals de dochter vandaag tegen haar moeder zei: ‘Mam, ik hoef niet naar je te kijken om je te kunnen zien’. En het paard met de vleugels wachtte geduldig af, tot alles gezegd was en alles gezien. Op de vraag voor wie of wat het paard misschien zou hebben gestaan tijdens deze coachingsessie, zei de dochter zo krachtig dat ze er zelf wat van schrok: ‘De beschermengel’. Het paard met de vleugels, die zo ver uitstrekken, dat ze beschermen.

Een paar weken geleden schreef ik over de samenwerking die Inger en ik, onlangs zijn aangegaan. Na wat individuele sessies met vrienden en bekenden, was ons grote debuut afgelopen december.

We waren gevraagd om voor de planners-afdeling van een ziekenhuis, een workshop te organiseren. Het ging om een team dat vanaf verschillende locaties samenwerkt. Meteen speelde de vraag op: ‘Hoe kan je, met die fysieke afstand, fijn met elkaar samenwerken en ook je grenzen bewaken?’

Zo ontstond de workshop ‘Verbinden en Grenzen’.

Het 4 uur durende programma begon met een bijzonder voorstelrondje onder het genot van een kopje koffie of thee. Na het doornemen van het programma en de huisregels, kwamen we to-the-point: Waarom doen we dit met paarden? Ik vertelde over de verschillen tussen paarden en mensen, de enorme gevoeligheid van paarden en hun vermogen om compleet in het hier-en-nu te zijn. Er was meteen duidelijk dat het bijzondere dag zou worden.

De oefeningen die we uitgedacht hadden, sloten naadloos op elkaar aan. Van een oefening om hier even echt ‘aan te komen’, naar een ‘verbindingsoefening’, het introduceren van een nieuwe collega, het samenwerken, het stellen van grenzen en tot slot zelfs een systemische oefening.

Bij de deelnemers was enorm veel rust en dankbaarheid waar te nemen. Nog nooit eerder heb ik een team gezien waar zo’n enorm onderling vertrouwen heerst. Prachtig om iedereen te zien deelnemen, elkaar aan te vullen, ruimte te geven, te helpen, los te laten, op te vangen, te laten lachen, huilen, werkelijk alles mocht er zijn. Zo bijzonder!

De deelnemers waren laaiend enthousiast en blij met ons als coaches. Ze hebben de paarden bedankt en ‘s avonds…. kregen we van één van de deelnemers een belletje voor een mogelijke nieuwe opdracht!

En wij, de coaches? Onze nabespreking was simpel: Wat heerlijk om samen te werken, wat is de dag voorbij gevlogen, zonder dat we het gevoel hebben dat we vandaag echt hard hebben gewerkt. Tuurlijk, er zat veel voorbereiding in, maar vandaag, ging in één woord: Moeiteloos!

Wil jij ook meer weten over de workshop Verbinden en Grenzen, stuur dan een e-mail naar info@anne-monique.nl

Augustus 2013. Een paar maanden na het afronden van de Windopleiding bij Bureau Wind. Gecertificeerd systemisch paardencoach en wel wat workshops gegeven, maar echt van de grond komen, dat deed het nog niet.

Na een tiental vruchtbare intervisies, eerder dat jaar, besloten Inger en ik weer eens samen te komen. Na wat catching-up doken we de bak in voor een systemische sessie. Als we alléén werken, stroomt het niet. Daar, in de bak, wordt het ons duidelijk: Beweging ontstaat door het samen aan te pakken. Eigenlijk wisten we dit al wel, maar misschien waren we het vergeten? We besluiten samen aan de slag te gaan en te kijken wat er ontstaat.

Er ontstaat al snel iets, want als ik de week erop, bij Inger aanbel, zijn haar eerste woorden: ‘Fijn dat je er bent, we moeten even een offerte in elkaar zetten’.

Vorige maand was onze eerste teamcoaching en afgelopen week hebben we ons samenwerkingscontract getekend. De locatie is geregeld, de eerste kennissen hebben deelgenomen aan een individuele sessie en de volgende aanvraag ligt op de planken.

Het werken met de paarden blijft iets van mij, maar het systemisch coachen is nu iets van ons samen. De naam waaronder we werken? Blikwerpers. Waarom? Wij werpen een blik op dat wat nog niet zichtbaar is. We lossen het niet op, we kijken. Samen met de cliënt. We werpen een blik op het systeem. We delen wat zichtbaar wordt. We maken ruimte voor dat wat gezien wil worden. We geven het systeem de ruimte en de mogelijkheid om het evenwicht te herstellen. Door deze verruimde blik, kan de cliënt zijn echte plek innemen en omarmen.

Tijd voor champagne! De website staat online. Hij moet nog verder ingevuld worden, maar het begin is er. Nieuwsgierig? Kijk eens op www.blikwerpers.nl

Meer info over hoe en wat we nu samen en alleen doen, volgt.