Afgelopen week maakte ik een wandeling met de hond van vrienden. Mijn oppashond, zeg maar. Ik was verdrietig en liep in gedachten verzonken. Gedachten over het leven, relaties, over dat alles verandert. Ik sta even stil bij een uitzichtspuntje, om goed om me heen te kijken. De hond, zo braaf, wacht geduldig tot ik weer in beweging kom. Ik besluit mijn verkramping er even uit te rennen, dus ik zet het op een drafje. De hond volgt wederom braaf. Ze kent me eigenlijk niet echt, toch hoef ik niet naar haar om te kijken. Zij doet haar ding, ik het mijne. Op de terugweg komen we een man met een andere grote hond tegen. Het is een imposante hond. Mijn oppashond houdt zich rustig, ze is al oud en maakt zich niet snel druk. Als de vreemde hond wild tegen mij opspringt, begint mijn oppashond meteen woest te blaffen. Ze beschermt me. Als we doorlopen, besef ik me dat ik een grote les van haar kan leren. Ik liep volledig in m’n eigen wereld, met m’n eigen gedachten en problemen. Ik was compleet in het verleden. Ik stond niet open voor wat en wie er NU is. Zij, echter, ook al kent ze me nauwelijks, heeft onmiddellijk een roedel met mij gevormd. Het was zij en ik, verder niemand. Dus zijn we een kudde, dus beschermt ze me. Het is een mooie wake-up call, om te connecten met degenen waar ik nu mee ben, mezelf echt te openen en niet te blijven hangen in dat wat is geweest. Dank je wel, lieve zwarte dame. Fijn om verbonden met je te zijn!

Afgelopen weekend vulden leuke mensen Leiden met geluk. De Geluksroute. Een slinger van geluk, door Leiden heen. Het doel? Mensen laten delen waar zij gelukkig van worden, en hiermee andere mensen ook weer gelukkig maken.  Waar ik gelukkig van word, is verbinding. Dus besloot ik het hele weekend in Leiden te zijn. Vrijdagavond om met andere mensen inspirerende TedX filmpjes te kijken en te bespreken. Met, voor mij, als doel: Verbinding. Zaterdag deden Sandra en ik een verbindend experiment: Het eye-contact experiment. Geïnspireerd door dit filmpje:

Hierbij stonden we beiden in een kleine cirkel en nodigden we mensen uit om (bij voorkeur in stilte) in een cirkel tegenover ons plaats te nemen, om dan een minuut lang oogcontact op te zoeken. Waarom? Omdat dit experiment eerder is gedaan, en het filmpje hiervan me heeft geraakt. Omdat je hiermee bereikt wat mensen, in mijn ogen, echt willen: Zien en gezien worden. En omdat dit oogcontact verbindt. Ze zeggen toch wel eens dat er een rechtstreekse verbinding van je ogen naar je hart is? Dat klopt, ik heb het ervaren!

De ochtend was wat onrustig. We hadden wat moeite de goede plek te vinden om dit experiment te doen. Eenmaal oogcontact aan het zoeken, merkte ik bij mezelf op dat ik er nog niet helemaal open voor stond. Ik heb de laatste tijd zoveel afscheid genomen van mensen waar ik een enorme verbinding mee had, dat ik kennelijk nog niet helemaal open kon staan voor nieuwe verbindingen. Dat ik nog wat moeite had met loslaten en verder gaan. Ergens gedurende de dag heb ik die switch kunnen maken, ik weet niet hoe. Ik merkte dat ik er steeds meer plezier in begon te krijgen, en dat de verbindingen die ik met mensen maakte, steeds intenser werden. Steeds vaker voelde ik het letterlijk bij mijn hart, als ik iemand echt aan keek, als iemand echt daar durfde te staan. De meeste mensen bleven op een afstandje, of kwamen wel oogcontact maken, maar bleven ondertussen maar praten om het ongemak wat te camoufleren. De mensen die er echt stonden… wow. Respect. Ik heb prachtige ogen en prachtige harten gezien. Ik voelde me verbonden, anderen voelden zich verbonden. Mensen vertrokken met een glimlach. Experiment geslaagd. 🙂

Uit ervaring van eerdere reizen weet ik dat het vaker voorkomt, dat ik de eerste tijd, als ik net aan een nieuw avontuur begonnen ben, in een soort adrenaline rush leef. Ook weet ik dat daarna een instortmoment komt. Het moment dat ik me realiseer dat niets perfect is en dat ik mezelf altijd overal mee naar toe neem. Daar moet ik dan even doorheen, voor ik mezelf weer vind. 5 jaar terug duurde dat een paar maanden. Nu gaat het gelukkig een stuk sneller en vind ik het mooi om te herkennen.

Afgelopen dagen merkte ik voor het eerst op dat ik weer mezelf aan het worden ben. Ik ben aan het bijkomen, aan het opladen. Ik kan de dingen vanaf een afstandje bekijken en ik kan laten gebeuren wat er komt. Het gaat me steeds een beetje beter af. Na dagenlang onder de mensen te zijn geweest, en hier enorm van te hebben genoten, had ik afgelopen vrijdag eindelijk weer eens een avondje voor mij alleen. Dat gaf een licht onrustig gevoel, welke ik kon bekijken, zonder het groter te maken dan het was. En voor ik het door had, was het alweer verdwenen. Ik heb de hele avond buiten gezeten, voor m’n caravan. Met een kopje thee, luisterend naar de geluiden van de natuur: De krekels, de uilen. De vleermuizen die boven mijn hoofd cirkelen. In geweldig gezelschap: Een prachtige maan.

De afgelopen week waren hier weinig gasten. Dit zorgde voor extra tijd om door te brengen met het team. Het is zo mooi om te zien hoe je elkaar leert kennen als je zo intensief met elkaar samen leeft, als je lief en leed met elkaar deelt, als je kwetsbaar kan zijn. Van avondjes in stilte met elkaar op de bank, tot zingen bij het kampvuur, tot ellenlange gesprekken bij het meer, tot hilarische improv-comedy avondjes. Van een uurtje zwemmen, tot samen tripjes maken, van nutteloze spelletjes tot spellen om elkaar, en elkaars pad, beter te leren kennen, met een lach en een traan. Lucas (de eigenaar) is ook coach en geeft workshops. Zo hebben we 2 avonden een workshop van hem gehad over persoonlijkheidstypen. Veel inzichten, elkaar op andere manieren leren kennen, leren over je eigen valkuilen en hoe deze aan te pakken. Door dit te delen kunnen we elkaar ook scherp houden, wat allemaal erg liefdevol gebeurt. De afwisseling en de verbinding hier, ik vind het zo bijzonder!

De voorbereidingen voor het Peace Festival zijn in volle gang. Wat werk betreft betekent dit voor mij dat elke dag anders is. Heerlijk. Groenten en fruit uit de tuin oogsten en inmaken, het huis aan kant maken, schoonmaken en opruimen. Ook ben ik gebombardeerd tot taalnazi, voor zover ik dat nog niet was. Ik ben bezig met contracten maken, flyers maken, het programma uitwerken, enz. Dit vaak in het Nederlands, Engels en Frans. Goed voor mn Frans dus, wat was dat weggezakt zeg! Ik kook ook een groot deel van de avonden. Nu is dat steeds voor onze club en enkele gasten, maar in de festivalweek wordt die doelgroep zo’n 10x zo groot, dus dat is nog wel even spannend.

Wat ook erg bijzonder is, is dat ik hier een oude passie heb herontdekt: Zingen. Wat begon als meezingen bij het kampvuur, is uitgegroeid tot samen liedjes zingen op alle mogelijke momenten. Vooral tijdens het koken en in de avonduren wordt er druk geoefend. Inmiddels is het idee ontstaan om tijdens het festival ook wat te zingen en te spelen. Onzettend spannend, maar ook heel erg leuk. Ik hoop dat ik het aandurf en het er van komt. Ik zal iemand vragen te filmen. 🙂

Als ik een vrije dag heb, of ‘s middags een uurtje over heb, dan zit ik graag bij het meer. ‘s Middags zie je hier vaak wel één of twee ijsvogels vliegen en jagen. Prachtig. Verder ben ik de omgeving rustig aan het verkennen. Er zijn hier veel bronnen in de buurt, allen met mooie wandelingetjes er naar toe. Ook heb ik wat schattige dorpjes bezocht, of dorpen met enorme oude vestingsmuren er omheen. Heerlijk om de vrijheid te voelen om dit soort dingen te bezoeken, en ondertussen te weten dat ik altijd terug kan naar deze fijne plek die ik nu mijn thuis noem.

Op mn vrije dag de omgeving verkennen en naar de stad voor de wifi, het voelt alsof ik weer 4,5 jaar terug in de tijd ga!

Lieve mensen,

ik ben op een geweldige plek aangekomen. Al een paar dagen ben ik met een glimlach naar bed gegaan en met een glimlach opgestaan. Al op de avond van mijn aankomst raakte ik met verschillende mensen in gesprek, genoot ik van de stilte en de sterrenhemel, kreeg ik te horen “fijn dat je er bent”. 24 uur later zat ik na een regenachtige eerste werkdag in de salon. Moe. Onwijs voldaan. Ik sprak het hardop uit: “Ik ben hier gewoon pas iets meer dan 24 uur”. Verbazing in mijn stem. Wow, wat heb ik al veel gedaan, al veel fijne mensen ontmoet, wat voel ik me hier al thuis. Ik kijk om me heen en zie op deze regenachtige avond dat er in elk hoekje van het huis spelletjes worden gespeeld. Pictionary, Risk, Rummikub, Schaken, Dammen. Verbinding.

Ik word compleet all-round ingewerkt. Op mijn eerste werkdag heb ik o.a. een tijd in de regen in de tuin gewerkt. Met goed gezelschap en een fijn gesprek. Regent het? Oh, ik had het bijna niet gemerkt. Op werkdag twee hoeven we al bijna niet meer te communiceren over wie welk deel van de schoonmaak op zich neemt. Zo snel raak je hier op elkaar ingespeeld.

Het voelt alsof iedereen hier zichzelf is, zichzelf laat zien. Alsof er geen maskers zijn. Ik merk hoe ontspannen het voelt om niets te verbergen. Dit is wie ik ben. What you see is what you get.

Ik ‘woon’ hier in een caravan bovenaan het terrein, de laatst bewoonde van de rij. Dit maakt het een plek waar ik mezelf helemaal terug kan trekken. Niemand loopt hier langs en het uitzicht is geweldig. Zo kan ik op elk moment kiezen voor mezelf. Heb ik behoefte aan rust en alleen zijn? Dan is mijn caravan, of een plekje in het bos of langs het water, the place to be. Wil ik mensen om me heen, dan loop ik in een minuutje naar het Chateau, waar altijd mensen te vinden zijn, die in zijn voor een spel of een gesprek. En als ik daar zit en er wordt nog een spelletje gedaan en ik ben moe, dan is het ook helemaal oke als ik zeg dat ik even oversla. Fijn om die ruimte te voelen.

Ik heb collega’s van alle leeftijden. Stuk voor stuk geweldige, interessante mensen. Tot nu toe heb ik vooral samengewerkt met 1 van de jongens van mijn leeftijd. Bijzonder hoe snel je elkaar leert kennen als je veel tijd met elkaar doorbrengt en vrij wordt gelaten in de precieze indeling van de dag.

Ik heb al een rondleiding gehad over het terrein, tenminste, over een deel daarvan. Langs de gebouwen. Ik heb geleerd over de geschiedenis, over de plannen voor de toekomst. Wat een veelzijdige plek is dit. Bijzonder dat sommige gebouwen al bijna 450 jaar oud zijn.

Wat een fijne avonden hier. Vlak voor donker een rondje om het stuwmeer heen lopen. Opeens zitten er in het water 2 beverratten. Ze zwemmen wel iets van ons weg, maar blijven vervolgens rustig op 10meter afstand drijven, terwijl we ze daar minutenlang kunnen bewonderen. Verderop staat een bankje waar we even gaan zitten terwijl het nu echt donker wordt. Genieten van de stilte, de rust, het donker, het meer en de vele uilen die in de bomen boven ons zitten te roepen naar elkaar. Dan de weg terug terwijl we geen hand voor ogen zien, op een smal paadje waar ik nog nooit heb gelopen. Ik geniet intens. Een beetje gek, een beetje avontuurlijk, dat heb ik zo nodig! Vervolgens nog een lange tijd aan de andere kant van het meer zitten, kijken naar de sterrenhemel. Het zou de week van de ‘vallende ster’ moeten zijn. Op dit soort avonden komt alles ter sprake en ga ik uiteindelijk zeer tevreden richting mijn caravan. Wat heerlijk om hier te zijn.

Gisteravond was kampvuur avond. Onwijs gelachen met de kinderen die gisterochtend een workshop song-writing hadden gedaan. De meest geweldige teksten zijn geboren! Daarna nog met wat volwassenen en een deel van het team zitten zingen. Genieten. En het klonk helemaal niet slecht, kan ik je vertellen! Na het kampvuur, zingen en sterren kijken heb ik nog tot diep in de nacht met de jongens zitten praten. Scherpe open vragen, gemeende interesse. Ik kreeg te horen dat ik straal vanaf het moment dat ik hier aankwam. Ik denk dat je dus wel kan zeggen dat ik het hiet onwijs naar mijn zin heb! Zo’n fijne plek, zulke lieve mensen. Vervolgens elkaar ‘weltruste’ gewenst met een oprechte knuffel. Gelijkwaardig. Hier geen oordelen, maar verbinding!

p.s. Mocht ik je interesse hebben gewekt in deze plek; van 5-12 september vindt hier het Internationale Festival voor de Vrede plaats. Het is nog mogelijk om daarbij te zijn. Plek zat voor een tentje, of misschien zelfs bij mij in mn caravan. http://www.lothlorienfestival.com/

Een kleine twee maanden geleden had ik een gesprek met een fijn en waardevol persoon. We praatten over het leven en alle bijbehorende worstelingen, angsten en twijfels. Nadat ik had verteld wat mij zoal bezig hield, waren we beiden even stil.  Daarna kreeg ik deze woorden te horen: ‘Ik zie dat je in een auto zit. Steeds op de passagiersstoel. Je laat de ander de weg bepalen, maar eigenlijk komen jullie nergens aan, rijden jullie rondjes. Je lijkt het prima te vinden, want je bent in goed gezelschap. En toch denk ik dat het tijd is dat je zelf achter het stuur gaat zitten en gaat bepalen waar die auto je naartoe brengt.’

Alsof het leven het hoorde, werd ik van de passagiersstoel af geschopt, de auto uit, grond onder mijn voeten weggeslagen, een vrije val. En de deur werd achter me dicht gegooid. Maar, als er ergens een deur sluit, dan….. juist.

Morgen stap ik in een andere auto, dit keer kruip ik achter het stuur. Met een duidelijk doel: morgenavond aankomen op een fijne plek in Frankrijk, waar ik de komende weken ga verblijven. Omdat het ontdekken van nieuwe plekken belangrijk voor mij is. Omdat ik graag nieuwe mensen leer kennen en op plekken kom waar ik nog nooit ben geweest. Omdat ik daar de mogelijkheid krijg te werken, en daarnaast de ruimte krijg om te kijken op wat voor manier ik achter het stuur kan blijven zitten. Om mooie plekken te bezoeken, een doel te hebben en te genieten van de reis.