Volgens mijn ouders was ‘paard’ het eerste woordje wat ik kon zeggen. Niet voor niets, blijkt.

Gedurende mijn middelbare school periode was ik 6 dagen in de week op de manege te vinden. Eerst om paarden te verzorgen, later om te helpen met lessen en steeds vaker om even in te vallen. Op mijn 15e kreeg ik mijn eerste ‘eigen’ les groepje. Kids die geen beginners meer waren, maar waar ik nog druk mee bezig was om ze vertrouwd te laten worden met alles rondom paarden. Gekke wilde spelletjes in de les, rijden zonder handen, als voor vertrouwen en voor de lol. Op mijn 17e haalde ik mijn instructeursdiploma (ORUN).

Toen ik op mijn 18e rechten ging studeren, gaf ik 3 dagen in de week les. Dat was niet altijd te combineren, maar zolang de studie het toe liet, ben ik ermee door gegaan. Zelfs tijdens mijn vierde jaar, het jaar waarin ik bezig was met mijn master Notarieel Recht, gaf ik nog een dag les ernaast. Te leuk om op te geven. En wat een voldoening als je de trotse gezichten van mensen ziet die net, met hun paard, een angst hebben overwonnen!

Op mijn 22e vertrok ik voor een jaar naar Australië, waar ik terecht kwam op een Jackaroo School. Op deze cowboycursus heb ik uiteindelijk een half jaar gewerkt en de tijd van mijn leven gehad. Elke week een nieuwe groep enthousiaste studenten en backpackers, die we in een week leerden wat het was om een cowboy te zijn. Een onderdeel hiervan was grondwerk met de paarden en het rijden zelf. Maar, dit ging er op een hele andere manier aan toe dan ik gewend was. Hier communiceerden we met lichaamstaal en gebruikten we een natuurlijke methode, die paarden onderling ook toepassen. Het duurde niet lang voor ik compleet om was. Het is zo enorm prachtig om te zien hoe snel wilde paarden je vertrouwen, als je maar eerlijk, geduldig, natuurlijk, (p)aardig en consistent bent. Er ging een wereld voor me open.

Daarna kwam ik voor 7 maanden in Oostenrijk te wonen en te werken. Halverwege mijn tijd daar ontmoette ik daar iemand die nogal in de knoop zat met haar eigen paard. Ze vertrouwde haar paard niet meer en stond op het punt deze te verkopen. We raakten aan de praat en besloten een aantal keer gezamenlijk met het paard te gaan werken. Binnen no-time had ik door wat het probleem was. Mens en paard begrepen elkaar niet meer en door deze miscommunicatie was het vertrouwen beschadigd. Beiden wisten niet waar ze aan toe waren en hoe ze op elkaar moesten reageren. Ik kon vrij snel mijn vinger op de zere plek leggen en de eigenaresse laten inzien, wat haar gedrag voor invloed had op het paard. Door wat simpele lessen en tips, zag ik hun relatie veranderen. Ik zag een vertrouwensband ontstaan en een leider opstaan. Waanzinnig mooi om te zien.

Getroffen door dit werk ben ik in 2012 begonnen aan de opleiding Systemisch Coachen met Paarden, bij Bureau Wind. Tegelijkertijd ging ik als working student aan de slag bij voormalig Parelli Natural Horsemanship instructeur Eddy Modde. In 2013 richtte ik mijn eigen bedrijf op. Sindsdien combineer ik mijn passie voor paarden, met die van het lezen van (paarden-)lichaamstaal en het helpen. In januari 2015 ben ik begonnen met de Instructeursopleiding Academische Rijkunst van TAOR, waar ik veel heb geleerd over het in balans krijgen van je paard. In 2016 raakte ik geïntrigeerd door de enorm respectvolle manier van omgaan met paarden, van Chris Irwin. Sindsdien verdiep ik me meer en meer in zijn inzichten en ben ik keer op keer geraakt door de eerlijke, natuurlijke en respectvolle manier van werken. Ik voel me dan ook trots mezelf Irwin Insights Instructeur te mogen noemen en deze inzichten meer en meer te mogen verspreiden.